در سال ۲۰۰۵ مایلز ثورلو (Miles Thurlow) و پل ماس (Paul Moss) اولین گالری فیزیکی Workplace را با هزینه تنها یک پوند در سال افتتاح کردند. پس از سه سال کار با یکدیگر بر روی یک پروژه که در آن آثار هنرمندان ناشناخته را کیوریت می‌کردند موفق شدند تا برای یک فضای کوچک در بازار سرپوشیده گیتس‌هد واقع در شمال شرق انگلستان قراردادی امضا کنند. البته نمایش این چیدمان هنری نامتعارف با یک مبادله متمرکز بر جامعه همراه بود که آن‌ها را موجاب می‌کرد که در ازای فضای مقرون به صرفه داوری مسابقه سالانه کارت کریسمس بازار را که شامل آثار هنری کودکان مدارس اطراف می‌شد را به عهده بگیرند. این رویکرد نه تنها فضای فیزیکی این دو نفر را تثبیت کرد، بلکه گالری را در محیط محلی آن به مخاطبان شناساند. ثورلو و ماس ورک‌پلِیس را به عنوان فضایی برای مقابله با تمایل جریان اصلی دنیای هنر برای تمرکز انحصاری بر هنرمندان شناخته شده راه‌اندازی کردند.

«این حس وجود داشت که ما خارج از مرکز هستیم و فعالیتی که در آن زمان در موزه‌ها و گالری‌های اطراف ما انجام می‌شد، در مورد نمایش هنرمندانی بود که قبلاً شناخته شده بودند، از قبل معتبر بودند و تقریباً همیشه در لندن مستقر بودند. ... اما اگر شما به عنوان یک هنرمند خارج از مرکز زندگی و کار می‌کردید به نوعی کنار گذاشته می شدید.» حتی زمانی که Workplace به یک گالری تجاری بزرگ‌تر با دو فضا در لندن و نیوکاسل تبدیل شده است، این روحیه «کار را خودت انجام بده» همچنان به رویکرد خود ادامه می‌دهد. ثورلو گفت: «همیشه این نگرش در ما وجود داشت - اگر در مرکز نیستید، باید در هر کجا که هستید مرکز را در اطراف خود بسازید و آن را با خود حمل کنید، کاری که ما آن را انجام دادیم.»

تجربه اولیه و سازنده برای گالرییست‌ها با اولین تجربه ثورلو در یک نمایشگاه هنری، نمایشگاه هنر لندن در سال ۲۰۰۳ و قبل از افتتاح فضای فیزیکی گالری خود به وجود آمد. سپس، ثورلو و ماس با پرینت آثار هنری دوستان و همتایان خود به سراغ پل هج، یکی از بنیانگذاران گالری هیلز لندن - که در آن زمان در کمیته انتخاب بود رفتند. آن‌ها با طرح ایده خود توانستند غرفه‌ای در نمایشگاه کسب کنند.

ثورلو گفت: «ما در مورد رد شدن به عنوان گالری منطقه‌ای یا استانی بسیار عصبی بودیم، با این حال متوجه شدیم که غرفه یک نمایشگاه هنری می‌تواند حضور در یک سطح عالی باشد. ما خیلی سریع با مجموعه‌های عمومی ملی و مجموعه‌های بزرگ شرکتی کار کردیم که همگی آثاری را از ما خریدند. این یک لحظه “چراغ روشن” بود که ناگهان این هنرمندان، که حتی در داخل شهر خود کاملاً ناشناخته بودند، اکنون در این مجموعه‌های بین المللی واقعاً مهم بودند .... این یک بیداری واقعی برای درک قدرت بازار هنر و ادامه مسیر بود؛ مسیری که در آن می‌توان بر عملکرد یک هنرمند را مهر تایید زد.»

اولین رویکرد هنرمند ورک‌پلِیس از طریق رابطه طولانی مدت آن با نقاش بریتانیایی لورا لنکستر (Laura Lancaster) تجسم یافته است. این همکاری با برگزاری نمایشگاهی در سال ۲۰۰۵ آغاز شد که فضای گالری گیتس‌هد در همان روز افتتاح شد. این اتصال به الگویی برای برنامه نویسی Workplace تبدیل شده است که در آن به همکاری‌ها با هدف‌گذاری‌های بلند مدتی نگاه می‌شود.

ثورلو گفت: “ خدف ما در همکاری با تمام هنرمندانی که لا آن‌ها کار می‌کنیم این است تا آنچه که باعث پیشرفت و موفقیت آن‌ها می‌شود را کشف کنیم”. کارهایی مثل اینکه «چگونه آثار این هنرمند را در یک بستر نهادی قرار دهیم؟ چگونه می‌توانیم شخصیت حرفه‌ایی آن‌ها را بسازیم؟ چگونه می‌توانیم مشارکت بین‌المللی را برای هنرمند ایجاد کنیم؟ و ایده‌هایی از این دست.» خاستگاه گالری بسیار هنرمند محور است. من یک هنرمند بودم، پل هم یک هنرمند بود... درک شهودی از هنرمند بودن و آنچه شما نیاز دارید وجود دارد و این مسئله فقط  نیاز مالی و زرق و برق و هیاهو نیست. یک اقتصاد حیاتی وجود دارد که حرفه شما را احاطه کرده است و شما باید ریشه‌های قوی در حرفه خود ایجاد کنید. انعطاف‌پذیری هنرمند در رابطه با کار خود به اندازه انعطاف‌پذیری گالری از بسیاری جهات برای ما مهم است.»

تا سال ۲۰۱۳ ثورلو و ماس یک فضای نمایش آثار هنری در لندن را افتتاح کردند و شبکه‌ای بین صحنه هنر شمال شرق و پایتخت بریتانیا ایجاد کردند. این دو با هم گالری‌ها را اداره می‌کردند و فهرستی پویا از هنرمندانی مانند مارکوس کوتس، هنرمند بین‌رشته‌ای و مت استوکس عکاس بریتانیایی را پرورش می‌دادند تا زمانی که ماس در سال ۲۰۱۹ درگذشت. ثورلو که با فاجعه‌ای مواجه شد، مجبور شد دوباره به گالری نزدیک شود و در سال ۲۰۲۰ مکان گالری گیتس‌هد را برای همیشه جابه‌جا کرد. آن‌ها به لندن و سپس به فضای فعلی خود در خیابان مورتیمر در فیتزروی نقل مکان کردند. در سال ۲۰۲۳ ثورلو به شمال شرق بازگشت تا گالری دوم را در نیوکاسل افتتاح کند. امروز ثورلو با نگاهی مبتنی بر جامعه هنری به آینده نگاه می‌کند.

در حال حاضر Workplace به یک گالری شناخته شده بین‌المللی تبدیل شده است که در نمایشگاه‌های Art Basel Hong Kong،‌ Art Sg و‌ Art Cologne شرکت می‌کند. اما با رشد گالری ثورلو و ماس هرگز به ریشه‌های خود پشت نکردند . گالریست‌ها بنیاد Workplace را در سال ۲۰۱۷ راه‌اندازی کردند تا بر هنرمندانی که خارج از صحنه‌های اصلی گالری‌های انگلستان هستند تمرکز کنند. به قول تورلو «اگر خارج از لندن هستید، دسترسی به دنیای هنر محدود است، بنابراین، بنیاد ورک‌پلِیس  مانند پلی هنرمندان نوظهور مردمی را در موقعیت بهتری مستقر می‌کند».

مهمتر از همه این ابتکار رویداد‌های پروژه‌ای است که به پرورش حرفه‌ای یک هنرمند اختصاص دارد. در چندین مورد هنرمندان این پروژه مانند سیمئون بارکلی با ورک‌پلِیس برای اجرای نمایش‌ها همکاری کرده‌اند. در همین حال، این پروژه همچنین از شیوه‌های هنری در رسانه‌های مختلف پشتیبانی می‌کند. به عنوان مثال، نقاش ریچل لنکستر (Rachel Lancaster) ابتدا به عنوان یک هنرمند موسیقیدان با این بنیاد همکاری کرد.
 

فراتر از پرورش استعدادهای محلی و کار با جوامع هنری بریتانیا Workplace خلق و خوی جامعه‌سازی خود را در سطح جهانی گسترش داده است. این گالری با نقاش اهل فیلادلفیا، اولیویا جیا، که اولین بار در سال گذشته با نمایشی تحت عنوان "Ex Libris" همکاری کرد و اخیراً میزبان یک نمایشگاه آنلاین با هنرمند متولد شیکاگو یعنی کاتلین کلارک بود. هم کلارک و هم جیا در گالری مارگوت سامل نیویورک نمایش می‌دهند و بر رابطه سازنده بین گالری‌هایی که از طریق این هنرمندان پرورش می‌یابند تاکید می‌کنند. برای ثورلو این روابط بین گالری نه تنها برای خود گالری بلکه برای هنرمندان نیز ضروری است.

تکامل ورک‌پلِیس سفری را تداعی می‌کند که با ریسک، نوآوری و انعطاف پذیری همراه شده است. اما بیش از هر چیز این گالری از اهمیت جامعه‌سازی و حمایت از هنرمندان تاکید کرده است. ثورلو آن را به «راه رفتن با طناب از روی دره‌ای که کروکودیل‌ها در زیر آن انتظار می‌کشند تشبیه می‌کند و تاکید می‌کند که شما در همان زمان نیز در حال شعبده‌بازی هستید».

او در انتها گفت: “لحظه‌هایی هست که ترس حقیقی را تجربه می‌کنید، اما در عین حال لحظات لذت بردن از موفقیت‌های بزرگ نیز وجود دارد.”

منبع: artsy.net