داستان یک رویا،

روایتی از دکتر محمد کاظم ترقی

در وبگردی‌های یک شب پاییزی در سال 1397 یک رویا در ذهنم جا خوش کرد. رویایی که با طرح یک سوال در حال بال و پر گرفتن بود. چرا در زمانه‌ای که هنرمندان جوان، خوش ذوق و خلاق با شوقی مضاعف به خلق دنیای ذهنیشان مشغولند، آدم‌های دیگر بدون توجه به آنها تنها، درگیر روزمرگی‌هایشان هستند. ایده‌ی من شروع و شکل بخشی یک استارتاپ هنری بود.
به منظور شناسایی و پشتیبانی از هنرمندان جوان و نوپای سرزمینم ایران و نیز معرفی و ارائه‌ی هنر اصیل و دارای شناسنامه با قیمت های معقول به مردم وطنم.
طی تجربه در سالهای زندگی‌ام فهمیده‌ام که همیشه نمی‌توان رویایی فکر کرد اما پیوسته می‌توان رویا داشت و آن را به طرح و ایده و اجرا نزدیک کرد. همان شب رویایم را در جمع خانواده مطرح کردم
در گام اول اتحادیه ی هنر(ArtUnity) نام جامع و زیبایی بود که جوان‌ترین عضو خانواده، صدرا، برای این رویا انتخاب کرد. تصمیمم قطعی بود و خودم را برای هزینه کردن آنچه در توان داشتم آماده کرده بودم ولی وقت گذاری و اجرایی کردن آن از من ساخته نبود. به واقعیت بدل کردن این رویا به همیاری جمعی جوان، مصمم، ایده پرداز و خلاق نیاز داشت. این بار ایده‌ام را با اعضای فامیل در میان گذاشتم و عطامهراد، خواهرزاده خلاق و خوش ذوقم با شور و اشتیاق فراوان به عنوان هم‌بنیان گذار اول به یاریم شتافت.
با گذشت یک سال و اندی ایده پردازی، اندیشه، طرح نویسی و مطالعات میدانی پروژه آغاز شد.
آرت یونیتی هنوز نوپا بود که با همراه شدن سارا مدقالچی، مدیرعاملی توانمند و دلسوز، بعنوان هم‌بنیان‌گذار دوم، تیم جانی تازه گرفت . اما آنچه آرت یونیتی را از مسیر پرچالشی که ممکن بود منجر به انحلال آن در سالهای نخست شود نجات داد پیوستن همسرم فریناز بعنوان راهبر تیم به جمع ما بود او این گروه خوش فکر٫ هم‌پیمان و مصمم را یاری کرد تا دست در دست هم استارتاپ کوچک و نوپایمان را تبدیل به رویدادی شکوفا، بالنده و نوپرداز کنیم.
حرکتی نوجو و پیشرو با همراهی هنرمندان جوان و خلاق ایران زمین آنچنان که شما اکنون شاهد آنید.