در این مطلب نگاهی به آشپزخانه‌ در تاریخ هنر خواهیم انداخت، جایی که جادویی غیر از هنر در آن خلق می‌شود.

حال که به فصل بهار رسیدیم، فصلی که با تعطیلات عید نوروز و دیدارها و مهمانی‌ها همراه شده بد نیست در آشپزخانه‌های تاریخ هنر چرخی بزنیم و تغییرات این فضای جادویی را از دید هنرمندان مشاهده کنیم. همانطور که می‌دانید برای صدها سال، آشپزخانه محل کار نامطلوب خدمتکاران بود و در زیر فضاهایی که زندگی مجلل طبقه بالا قرار داشت واقع شده بود. در اواسط قرن شانزدهم، هنرمندان رنسانس شمالی، مانند پیتر آرتسن، شروع به تغییر دادن این تصویر کردند. آرتسن و معاصرانش این افراد و مکان‌های کوچک را در خط مقدم کار خود قرار دادند. در حالی که چند قرن طول کشید تا این نوع نقاشی مورد توجه قرار گیرد اما هنرمندان هلندی برای کمک به ایجاد انقلابی در تصویر آشپزخانه خانگی مدیون هستیم. به خواندن این مطلب ادامه دهید تا ببینید که چگونه آشپزخانه‌های ثبت شده در تاریخ هنر در طول سال‌ها تغییر کردند و شاید برای بازسازی آشپزخانه‌ای که آرزویش را داشتید کمی از تاریخ هنر الهام بگیرید! &nbsp;پیتر آرتسن Peter Aertsen - مسیح در خانه مارتا و مریم<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1710575212819.webp"></figure>این نقاشی آخرین گذار از سنت قرون وسطایی در به تصویر کشیدن موضوعات مذهبی به موضوعات معمولی و روزمره را نشان می‌دهد. پیتر آرتسن صحنه‌ای از داستان دیدار مسیح از خانه مارتا و مریم را به پس زمینه اثر خود برده است. در پیش زمینه یک صحنه با معنویات بسیار کمتر به چشم می‌خورد. چهره‌هایی که آشپزخانه‌ای به سبک رنسانس را اشغال کرده‌اند، به اتفاقات پشت سر خود بی‌اعتنا هستند و ترجیح می‌دهند به خوردن و نوشیدن ادامه دهند. ادامه دهند.میزهایی را می‌بینیم که بر روی آن‌ها پر از غذا هستند و حتی یک گلدان زیبا هم بر روی آن‌ها قرار دارد. به طور سنتی، گل رز و نیلوفر به فضیلت و خلوص مریم باکره اشاره دارد. این می‌تواند یک گنجاندن کنایه آمیز باشد زیرا به نظر می‌رسد این گل‌ها و نماد آن‌ها به واسطه عیاشی فراموش شده است. &nbsp;مارتن ون کلیو Marten van Cleve - فضای داخلی آشپزخانه<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1710575255234.webp"></figure>در این آشپزخانه از تاریخ هنر، اثری که به مارتن ون کلیو نسبت داده می‌شود، بینندگان آشپزخانه بزرگی را می‌بینند که پر از مراحل آماده‌سازی غذا، کارهای روزانه و شاید کمی تنش است! یکی از مردان&nbsp; در وسط نقاشی به طرف همراهش خم می‌شود که چاقوی بزرگی را در دست راستش نگه داشته که شاید برای موجود کوچک آویزان از دست دیگرش نباشد. در سمت راست آن‌ها مردی بازوی خود را دور کمر زنی که در حال شستن ظرف است حلقه می‌کند، در حالی که همکار زن به سمت او اشاره می‌کند و سعی می‌کند او را به سوی کار خود بفرستد. از طریق طاق گرد نزدیک گوشه سمت چپ بالا، گروهی از مردم را می بینیم که دور یک میز نشسته‌اند و از ثمره کار خدمتکاران لذت می‌برند. مهمتر از همه به اندازه آشپزخانه و شومینه عظیم آن نگاه کنید! &nbsp;فردیناند ون کسل Ferdinand van Kassel - جشن میمون‌ها در آشپزخانه<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1710575282276.webp"></figure>در مورد فردیناند ون کسل به غیر از اینکه احتمالاً نوه بزرگ نقاش فلمیش، جان بروگل بود اطلاعات کمی وجود دارد. این واقعیت جالب نیز در رابطه با آثار ون‌کسل وجود دارد که چندین نقاشی او همتایان تکامل نیافته ما یعنی میمون‌ها را به تصویر می‌کشد که نقش‌ها و وظایف انسانی را به عهده می‌گیرد. تا قرن هفدهم میمون‌ها به طور معمول به عنوان نمادی از بردگی یا گناه انسان تعبیر می‌شدند.میمون‌ها با توجه به علاقه روزافزون به تاریخ طبیعی در زمان ون‌کسل نقش جدیدی در هنر به عهده گرفتند: نشان دادن حماقت نسل بشر. در این اثر ون کسل در حال تمسخر نوع خود است و صحنه‌ای پوچ و در عین حال خنده‌دار را به ما نشان می‌دهد زیرا این بار میمون‌ها در آشپزخانه مشغول کار هستند. ما در این نقاشی می‌بینیم که آن‌ها در حال ریختن نوشیدنی، سیگار کشیدن، پخت و پز و رقصیدن هستند. این اثر به قدری جذاب است که انسان را به فکر همنشینی با دوستان خزدار خود می‌اندازد.&nbsp; &nbsp;آدریان د للی Adriaan de Lelie - زنی در حال پخت پن‌کیک<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1710575321987.webp"></figure>نقاش هلندی، آدریان د للی، صحنه آشپزخانه آرامی را به ما نشان می‌دهد. همانطور که از این عنوان پیداست&nbsp; زنی در حال پخت پن‌کیک است و فرزندانش مشتاقانه منتظر آماده شدن آن هستند. در حالی که او آشپزی می‌کند یک مرد که احتمالاً شوهرش است آماده سیگار کشیدن می‌شود. با توجه به لباس و چهره‌ها این حس را پیدا می‌کنیم که سوژه این اثر یک خانواده متوسط است.یک نقاشی قاب بر روی دیوار وجود دارد اما بقیه فضای داخلی کاملاً واضح است. دیوارهای کاشی کاری نوع متفاوتی از ساخت و ساز را نسبت به گذشته نشان می‌دهد و ما را به یاد کاشی‌های محبوب متروها می‌اندازد که امروزه در بسیاری از آشپزخانه‌ها و حمام‌ها از آن استفاده می‌شود. &nbsp;ارنست کرشنر Ernest Kirchner - آشپزخانه‌ای در آلپ<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1710575382265.webp"></figure>با تماشای این اثر به تفسیر رنگارنگ ارنست لودویگ کیرشنر از آشپزخانه کوچک در کلبه کوهستانی خود نگاه کنیم. پس از اعلام اعزام برای خدمت سربازی سلامت روانی و جسمی کرشنر به شدت متزلزل شد و همین امر منجر به بازنشستگی داوطلبانه وی در سال ۱۹۱۷ شد. از این رو این هنرمند به سوئیس سفر کرد و در آنجا به یک کلبه کوهستانی کوچک پناه برد.نقاشی فوق تعبیر اکسپرسیونیستی از فضای آشپزخانه روستایی را به ما نشان می‌دهد که این بار با حضور یک فناوری جدید یعنی اجاق گاز شباهت‌های زیادب با دوران ما پیدا کرده است. استفاده او از رنگ در اینجا کمی جسورانه‌تر از آنچه بیشتر مردم در آشپزخانه خود ترجیح می‌دهند بوده است. در مورد یک آشپزخانه رنگارنگ دیوانه‌وار اتفاقات جذابی است که نظر ما را به خود جلب می‌کند. یعنی جدای از تمام رنگ‌ها وقتی از در بالکن به فضای بیرونی نگاه می‌کنید و آن نمای باشکوه را می‌بینید اینطور به نظر می‌رسد که اهمیت رنگ‌های استفاده شده در فضا از بین می رود!&nbsp;منبع: dailyartmagazine.com

آشپزخانه در تاریخ هنر ۱

در این مطلب از زندگی پر فراز و نشیب و آثار هنری آلا هورسکا خواهید خواند. هنرمندی که تا آخرین نفس برای حفظ فرهنگ اکراین مبارزه کرد.

هنرمند اوکراینی آلا هورسکا (Alla Horska) در به طور فعال بر ضد جنایات مقامات شوروی علیه روشنفکران اکراینی مبارزه می‌کرد ده‌ها اثر موزاییکی و نقاشی شگفت‌انگیز خلق کرد. به همین دلیل، در کشور اکراین او را اغلب "روح شصتی‌ها" می‌نامند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479723880.webp"></figure>آلا هورسکا متعلق به گروه شصتی‌ها بود. این نامی است که در اوکراین به گروه هنرمندان دهه ۱۹۶۰ داده می‌شود که با خلاقیت خود اصول رئالیسم اجتماعی را رد می‌کنند و از اینکه آثار هنری خود (نقاشی، شعر، نمایشنامه و غیره) در خدمت منافع مقامات شوروی خودداری می کنند.رئالیسم سوسیالیستی یک جنبش هنری است که جهان‌بینی مفهومی از جامعه سوسیالیستی را ارائه کرد. آثار هنری که در این سبک خاص تصور می‌شد به شدت تحت‌تأثیر الزامات سیاسی بود و هنرمندان مجبور به استفاده از فرم های مدون و زبان هنری مورد نیاز مقامات بودند. فضای کمی برای تنوع هنری، زیبایی شناسی آزاد، یا منحصر به فرد بودن بالای نقاشی‌ها یا اشعار باقی نمانده بود. هنر به این دلیل فرمول‌بندی شد که تنها یک کارکرد داشت – خدمت به منافع قدرت.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479790210.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479813751.webp"></figure>&nbsp;شصتی‌ها بخشی از جنبش مخالف بودند. آن‌ها نه تنها از حق آزادی در خلاقیت هنری و هویت آن دفاع می‌کنند، بلکه توسعه زبان و فرهنگ اوکراینی به عنوان یک کل را الزامی می‌دانند. بنابراین، این گروه از هنرمندان پایه‌های احقاق حقوق مردم اوکراین را برای کشور خود پایه‌گذاری کردند.ایده شصت‌یها پدیده‌ای ضد فرهنگی است که با اقتدار رسمی مخالف است. مقامات شوروی این امر را برنمی‌تابیدند. این فقط در مورد ممنوعیت فعالیت خلاق در ملاء عام نبود. در برخی موارد، همه چیز بسیار جدی‌تر بود. شصتی‌ها مورد تعقیب قرار می‌گرفتند و برای بازجویی احضار می‌شدند، برخی دستگیر شدند و اغلب به مستعمرات کیفری فرستاده شدند. آن‌ دسته‌ای هم که به نافرمانی ادامه می‌دادند معمولاً حذف فیزیکی می‌شدند. &nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479878551.webp"></figure>اما آلا هورسکا نترس بود. شجاعت او فقط در هنر ظاهر نشد. او یکی از سازندگان و توسعه دهندگان مراکز زندگی ملی بود. او به همراه واسیل استوس، واسیل سیموننکو و ایوان سویتلیچنی در سال ۱۹۶۰ باشگاه جوانان خلاق معاصر را در شهر کیف تأسیس کرد. آن‌ها با هم نقاشی‌هایی را به نمایش گذاشتند، نمایشنامه‌ را اجرا کردند، شعر خواندند و از همه و همه چیزهایی که توسط مقامات شوروی حذف شده بود نام بردند. فرهنگ و تاریخ اوکراین در همان نقطه جان تازه‌ایی گرفت.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479925634.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479937739.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479970085.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709479996672.webp"></figure>پس از اینکه هنرمندان و سایر مخالفان در سال ۱۹۶۲ یک گور دسته جمعی را در بیکیونیا در منطقه کیف کشف کردند (اشاره به قربانیان NKVD) فعالیت‌های حقوق بشری آلا هورسکا به سرعت افزایش یافت. او در تظاهرات شرکت کرد. زندانیان سیاسی از او کمک خواستند و مخالفان اغلب در آپارتمان او پناه می‌گرفتند. همه اینها منجر به درخواست از مقامات شوروی با نامه اعتراضی ۱۳۹ شد که خواستار توقف آزار و شکنجه مخالفین می‌شد و آلا هورسکا نیز آن را امضا کرد.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480042571.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480067784.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480124575.webp"></figure>البته نه فعالیت‌های هنری و نه فعالیت‌های حقوق بشری هورسکا نتوانست از دید مقامات غافل بماند. آپارتمان این هنرمند دائما کنترل ‌می‌شد، تلفن او شنود می‌شد و هر قدم او زیر نظر گرفته می‌شد. او بارها توسط کا گ ب ( پلیس امنیت شوروی) مورد بازجویی قرار گرفت و اما هربار از همکاری با مقامات سر باز زد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480164359.webp"></figure> هورسکا و اطرافیانش خود را آماده می‌کردند تا دیر یا زود دستگیر شوند. این هنرمند نترسید و تمام تلاش خود را برای محافظت از فرهنگ اوکراین و افرادی که برای ایجاد آن تلاش کردند انجام داد. اما هیچکس برای اتفاق بعدی آماده نبود - هورسکا به طرز وحشیانه‌ای به قتل رسید. تحقیقات کامل هرگز انجام نشد و این پرونده به عنوان خشونت خانگی بسته شد. با این حال، تناقضات زیادی در این پرونده وجود داشت که نشان می‌داد این پرونده کاملا ساخته شده است. هم خانواده هورسکا و هم گروه اجتماعی طرفدار او مطمئن بودند که قتل او توسط کا گ ب انجام شده است.البته مانند بسیاری از هنرمندان در آن زمان آلا هورسکا فعالیت هنری خود را با خلق آثار هنری آغاز کرد که در واقع با زیبایی‌شناسی رژیم مطابقت داشتند. اما حتی در ابتدا هم می‌توان دید که هیچگاه از اطاعت کورکورانه و پیروی از نسخه ترسیم شده توسط مقامات حزبی و تبلیغاتی نبود و آثار او همیشه صمیمیتی عمیق داشت و سرشار از عشق بود.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480191332.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480265669.webp"></figure>او در آثار هنری اولیه خود با موضوعات مختلف کار می‌کرد و نقاشی‌هایی را خلق می‌کرد که متناسب با سیستم فکری و ایدئولوگ شوروی بود.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480353028.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480400865.webp"></figure>اما با گذشت زمان، این هنرمند بیشتر مسحور روح و ایده‌های فرهنگ اصیل اوکراینی شد. البته مقامات شوروی این امر را به هیچ عنوان نمی‌پذیرفتند.به عنوان مثال، در سال ۱۹۶۴ هورسکا، همراه با چند هنرمند دیگر یک پنجره شیشه‌ای رنگی به نام شوچنکو مادر در سرسرای دانشگاه کیف خلق کردند. تاراس شوچنکو شاعر اوکراینی قرن نوزدهم است و به نماد مبارزه برای آزادی مردم اوکراین تبدیل شد. اثر هنری از نظر ایدئولوژیک خصمانه بوده و توسط نیروهای شوروی از بین رفت. در نتیجه هورسکا از اتحادیه هنرمندان اخراج شد. اگرچه او برای یک سال عضویت خود را تمدید کرد؛ با این حال او دوباره از این اتحادیه اخراج شد.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480510104.webp"></figure>هورسکا با همکاری هنرمندان دیگر ده‌ها اثر موزاییک فانتزی خلق کرد. &nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480563850.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480616167.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480664312.webp"></figure>آن‌ها با رنگ‌های روشن می‌درخشند و طرح‌های ساده اما جذاب را به تصویر می‌کشند. همانطور که مشاهده می‌شود این آثار موزاییکی شامل پرندگان و درختان زیبا، ماهی‌ها و جانوران خارق العاده به همراه خورشید درخشان و بادهای چرخان هستند. با این حال، بسیاری از ایده‌ها برای موزاییک‌ها به عنوان طرح باقی ماندند یا توسط نیروهای شوروی نابود شدند. متاسفانه سرنوشت برخی از این آثار بی‌نظیر موزاییکی در حال حاضر نامعلوم است، زیرا بسیاری از آن‌ها در شهرهایی قرار دارند که توسط نیروهای نظامی روسیه به شدت بمباران می‌شوند. &nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480689370.webp"></figure>هورسکا در نقاشی‌های خود کاملاً از ایده‌های رئالیسم سوسیالیستی فاصله می‌گیرد. بوم‌های نقاشی او با طرح‌های آوانگارد، که ژانری خارج از هنر رسمی بود نفس می‌کشید. &nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480738325.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480746836.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480788825.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480837235.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480884647.webp"></figure>آلا هورسکا تنها چهل و یک سال داشت که زندگی او به طرز غم‌انگیزی کوتاه شد. او یک شوهر و یک پسر خردسال از خود به جای گذاشت.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480919138.webp"></figure>تشییع جنازه او در هفتم دسامبر ۱۹۷۰ به یک کمپین مقاومت مدنی تبدیل شد. همکاران او - منتقد ادبی یوگن سورستیوک، شاعر واسیل استوس، مدافع حقوق بشر ایوان ژل و فعال مدنی اولس سرگینکو در این مراسم سخنرانی کردند. برای برگزاری این رویداد از سوی کمیسیون تحقیق مجوز صادر نشد و همه کسانی که در این مراسم صحبت کردند مدتی بعد دستگیر شدند. دو سال پس از مرگ این هنرمند، دستگیری‌های دسته جمعی در میان روشنفکران اوکراینی آغاز شد. در نتیجه این طوفان دستگیری‌ها برای برخی آغاز پایان بود. به عنوان مثال، ایوان سویتلیچنی منتقد ادبی و واسیل استوس شاعر هر دو دستگیر شدند و زندگی هر دو در نتیجه اسارت در زندان‌های شوروی به پایان رسید.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1709480958396.webp"></figure> منبع: dailyartmagazine.com &nbsp;

آلا هورسکا، هنرمندی مبارز و جان سخت

در این مطلب روایتی از رابطه عاشقانه بِلا و مارک شاگال را خواهیم خواند.

برای گذر از آخرین روز ماه بهمن و ورود به آخرین ماه زمستان و نزدیک شدن به فصل بهار تصمیم گرفتیم تا مطلبی درباره یک داستان عاشقانه در دنیای هنر کار کنیم. داستانی که زندگی یکی از مهمترین نقاشان قرن بیستم را تحت‌تاثیر قرار داد و او را به یکی از شناخته‌شده‌ترین هنرمندان حرفه خود بدل کرد. داستان آشنایی بِلا و مارک شاگال که از بهاری‌ترین روزهای زندگی این هنرمند و معشوقه‌اش روایت می‌کند. &nbsp;یک داستان عاشقانه جذاب همیشه خواندنی است، به خصوص اگر تاریخچه‌ای جادویی و تاثیرگذار مانند داستان بلا و مارک شاگال داشته باشد. هرچند که برای اکثر شروع‌های زیبا متاسفانه یک پایان غم انگیز وجود دارد، پس آماده باشید.&nbsp;عشق در نگاه اول<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1708330250478.webp"><figcaption>Marc Chagall - Bella with White Collar</figcaption></figure>آنها در سال ۱۹۰۹ در شهر سن پترزبورگ عاشق یکدیگر شدند. بلا روزنفلد، دختر نوزده ساله یک جواهرساز ثروتمند روسی بود. مارک شاگال، هفت سال از او بزرگ‌تر بود که هنوز در مدرسه هنر درس نقاشی می‌خواند. هر دو گفتند این عشق، عشق در نگاه اول بود. روزنفلد، که قرار بود نویسنده‌ای با استعداد شود، ظاهر شاگال را در اولین برخوردشان اینگونه توضیح می‌دهد:&nbsp;“وقتی نگاهی به چشمان او انداختم آنقدر آبی بودند که گویی مستقیماً از آسمان افتاده باشند. آن‌ها چشمان عجیبی بودند... دراز و بادامی شکل... و به نظر می‌رسید که هر کدام به تنهایی مانند یک قایق کوچک در حال حرکت هستند.”شاگال همچنین در کتاب «زندگی من» که زندگی‌نامه این هنرمند است درباره این ملاقات نوشت:“سکوت او مال من است، چشمان او مال من است. گویی او همه چیز را در مورد کودکی من، حال و آینده من می‌داند، گویی می‌تواند با نگاهش تا اعماق وجود من را ببیند.”&nbsp;دوری<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1708330321832.webp"><figcaption>Marc Chagall - Wedding</figcaption></figure>در سال ۱۹۱۱ شاگال برای فراگیری هنر نزد هنرمندان برجسته زمان خود به پاریس رفت و بلا روزنفلد را در روسیه ترک کرد. با این حال، او فرانسوی صحبت نمی‌کرد و شروع کار بسیار سخت بود. او دائمااحساس می‌کرد که به روسیه فرار می‌کند، همان‌طور که هنگام نقاشی رویاپردازی می‌کرد، درباره غنای فولکلور روسی، تجربیات حسیدی‌اش، خانواده‌اش و به‌ویژه بلا.او تا سال ۱۹۱۴ در پاریس ماند، زمانی که دیگر نتوانست بدون نامزدش که هنوز در ویتبسک بود دوام بیاورد تصمیم گرفت که به روسیه بازگردد. بل-تشووا، نویسنده زندگی‌نامه این هنرمند، می‌نویسد: «او روز و شب به بلا فکر می‌کرد. شاگال از ترس از دست دادن روزنفلد، دعوت یک دلال آثار هنری در برلین را برای نمایش آثارش پذیرفت. هدف او این بود که بعداً مسیر خود را به سمت بلاروس ادامه دهد و با روزنفلد ازدواج کند و سپس با او به پاریس بازگردد.&nbsp;به هم رسیدن<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1708330372531.webp"><figcaption>Marc Chagall - The Birthday&nbsp;</figcaption></figure>چالش بعدی متقاعد کردن والدین روزنفلد بود که او همسر مناسبی برای دخترشان خواهد بود. او باید نشان می‌داد که با وجود اینکه فقط یک نقاش از یک خانواده فقیر است می‌تواند از بلا حمایت کند. آن‌ها در سال ۱۹۱۵ ازدواج کردند و روزنفلد به سرعت به سوژه اصلی شاگال تبدیل شد که تا آخر عمر بر روی بوم‌های او نقش می‌بست. در سال ۱۹۱۶ آن‌ها صاحب یک دختر به نام آیدا شدند، اما این امر مانع فعالیت بلا به عنوان مدیر مارک نشد. پس از پایان جنگ جهانی اول، آن‌ها به فرانسه نقل مکان کردند، جایی که شاگال توانست در دنیای نقاشی بال‌های خود را باز کند. &nbsp;سرشار از عشق<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1708330415109.webp"><figcaption>Marc Chagall - Over The Town</figcaption></figure>قدرت عشق آن‌ها در نقاشی‌های شاگال ثبت شده است. اغلب شاگال خود و روزنفلد را در حال پرواز بر فراز شهرهای مختلف به تصویر می‌کشید. انگار عشقی که به اشتراک گذاشتند از خود جاذبه زمین نیز قوی‌تر بود.&nbsp;پایانی ناگهانی<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1708330473199.webp"></figure>سال‌ها گذشت و جنگ جهانی دوم آغاز شد. این زوج با کمک دخترشان به آمریکا سفر کردند. با این حال، ناگهان روزنفلد درگذشت. او یک عفونت ویروسی داشت که به دلیل کمبود دارو در زمان جنگ درمان نشد. شاگال که از این واقعه بسیار غمگین بود برای چندین ماه تمام کار را متوقف کرد. هنگامی که او دوباره شروع به خلق آثار هنری کرد، اولین پرتره‌های او به حفظ خاطره روزنفلد مربوط می‌شد. علاوه بر این، او دفترچه یادداشت او را که تا بیست سال آینده با تصاویرش تزیین کرده بود نگه داشت و صفحات خالی را با پرتره‌های رنگارنگ متحرک از خودشان پر کرد. &nbsp;منبع: dailyartmagazine &nbsp;

پرنده‌های عاشق

صحنه هنر معاصر در آفریقا در حال شکوفاییست، از این رو‌در این مطلب به معرفی شش هنرمند تاثیرگذار آفریقایی در دنیای هنر می‌پردازیم.

صحنه هنر معاصر در آفریقا در حال رونق است. هنرمندان با شرکت در معتبرترین نمایشگاه‌های هنری در سراسر جهان مورد توجه هنردوستان قرار گرفته و شناخته می‌شوند. از نقاشی گرفته تا آثار ویدیویی و اجرا استعدادهای بسیار زیادی وجود دارد که توجه ما را به موضوعاتی چون استعمار، هویت و بحران آب و هوا جلب می‌کنند. در این مطلب با شش هنرمند پیشرو هنرهای معاصر در آفریقا و فراتر از آن آشنا خواهید شد. &nbsp;جولی مهرِتو&nbsp; Julie Mehretu<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707901999369.webp"><figcaption>Julie Mehretu - Epigraph</figcaption></figure> جولی مهرتو متولد ۱۹۷۰ در اتیوپی که هم اکنون ساکن نیویورک است هنرمندی مورد توجه است. او با خلق نقاشی‌های در مقیاس بزرگ از این مدیوم همچون پیام‌رسانی در مورد موضوعاتی مانند مهاجرت، توسعه شهری در مناطق پیرامونی جهان و تغییرات آب و هوایی استفاده می‌کند. آثار انتزاعی او عناصری از معماری، نقشه‌کشی و خوشنویسی عربی را در بر می‌گیرند و تصاویری از لایه‌های چندگانه درباره مسائل اجتماعی که امروز با آن روبرو هستیم خلق می‌کنند.آثار مهرتو نه تنها در بسیاری از دوسالانه‌ها، از جمله استانبول، سائوپائولو و ونیز، بلکه در مجله معتبر داکیومنتا ۱۳ نیز گنجانده شده است. موزه وینی شهر نیویورک در سال ۲۰۱۹ میزبان اولین نمایش این هنرمند در مقیاس جهانی بود.&nbsp;یانیکا شونیباره Yanika Shonibare<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707902046999.webp"><figcaption>Yanika Shonibare - Moving Up</figcaption></figure> یانیکا شونیباره که متولد ۱۹۶۲ است یک هنرمند بریتانیایی-نیجریه ‌ای است که به دلیل استفاده از منسوجات رنگارنگ آفریقایی (در واقع پارچه چاپ مومی هلندی که در اندونزی تولید می‌شود و سپس در کشورهای آفریقایی فروخته می‌شود) شناخته شده است. آثار او ارجاعات تاریخی را با طنز درآمیخته است تا استعمار، مسائل نژادی و جهانی شدن را از طریق مجسمه‌سازی، نقاشی، چیدمان، فیلم و عکاسی زیر سوال ببرد.شونیباره یکی از مشهورترین هنرمندان معاصر آفریقایی است که توسط خاندان سلطنتی بریتانیا با عناوین MBE (عضو فرمان امپراتوری بریتانیا) در سال ۲۰۰۴ و CBE (فرمانده نشان امپراتوری بریتانیا) در سال ۲۰۱۹ مورد تجلیل قرار گرفته است. این عناوین به شهروندان برای کمک‌های برجسته به هنر و علوم اعطا می‌شود. علاوه بر این، شونیباره در سال ۲۰۱۳ توسط آکادمی سلطنتی هنر به عنوان برترین هنرمند آکادمی سلطنتی معرفی شد و در سال ۲۰۲۱ جایزه هنر گالری Whitechapel را دریافت کرد.&nbsp;وانگچی موتو Wangechi Mutu<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707902092695.webp"><figcaption>Wangechi Mutu &nbsp;- My Strength Lies&nbsp;</figcaption></figure> وانگچی موتو با بررسی مضامین جنسیت، زنانگی و عینیت بخشیدن به زنان سیاه‌پوست، زبانی شخصی ایجاد می‌کند که آن را به طبیعت و جهان ارگانیک ارجاع می‌دهد تا ابعادی تاثیرگذار را شکل دهد. موتو در سال ۱۹۷۲ در کنیا به دنیا آمد و در دهه ۱۹۹۰ برای تحصیل در رشته هنر و مردم‌شناسی به نیویورک نقل مکان کرد. علاقه او به حیوانات و گیاهان راه را برای او هموار کرد تا فیگورهای ترکیبی زن و حیوانات موجود در نقاشی‌ها، کلاژها، مجسمه‌ها و فیلم‌هایش را تولید کند.آثار موتو بخشی از مجموعه‌های سراسر جهان است و به طور گسترده در ایالات متحده و اروپا به نمایش گذاشته شده است. او در سال ۲۰۱۵ در دوسالانه های زیادی از جمله Dak’Art (داکار) مسکو و ونیز شرکت کرد. در سال ۲۰۱۹ از سوی موزه هنر متروپولیتن (نیویورک) پروژه‌ای گرفت تا فضایی را در ورودی موزه افتتاح کند که به هنرمندان معاصر اختصاص خواهد یافت. موتو مجسمه‌های بزرگ برنزی (Seated I، II، III و IV) خلق کرد که تا پاییز ۲۰۲۰ در این فضا به نمایش گذاشته شدند.&nbsp;عبدولایه کوناته Abdoulaye Konaté<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707902227843.webp"><figcaption>Abdoulaye Konaté - Zaĩane No. One</figcaption></figure> هنرمند مالییایی، عبدالله کوناته (متولد ۱۹۵۳) عمدتاً با منسوجات با استفاده از تکنیک‌های سنتی صنایع دستی کار می‌کند تا اینستالیشن‌ها و پانل‌های بزرگی که تقریباً شبیه نقاشی‌ها هستند ایجاد کند. او تکه‌های رنگی پارچه را با استفاده از مواد محلی به ترکیبات انتزاعی تبدیل می‌کند. هنر کوناته توجه را به مسائل زیست محیطی، سیاسی و بشردوستانه جلب می کند که نه تنها مالی بلکه بسیاری از کشورهای مستعمره دیگر در دوران جهانی شدن با آن مواجه هستند.آثار او در سراسر جهان در نمایشگاه‌های جمعی و به صورت انفرادی در بریتانیا، ایتالیا و آلمان به نمایش درآمده است. در سال 2002 کوناته جایزه Chevalier de l’Ordre National du Mali و Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres de France را دریافت کرد که به جوایز زیادی که این هنرمند دریافت کرده است اضافه کرد.&nbsp;تریسی رز Tracey Rose<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707902301286.webp"><figcaption>&nbsp;Tracey Rose - Die Wit Man (The White Man)</figcaption></figure> هنرمند تریسی رز (متولد ۱۹۷۴) از طریق اجرا، عکاسی، ویدئو و اینستالیشن با استفاده از بدن خود به عنوان نقطه کانونی این آثار کار می‌کند. این هنرمند آفریقای جنوبی درباره فمینیسم، نقش‌های جنسیتی و موضوعات نژادی بحث می‌کند و به خاطر خلق بیانیه‌های سیاسی قدرتمند در قالب آثار هنری مشهور است. مدل کار او تحت تأثیر هنرهای نمایشی تجربی دهه ۱۹۷۰ است.رز در نمایشگاه‌های متعددی در آفریقا، اروپا و ایالات متحده، از جمله دوسالانه (داکار، ونیز، ژوهانسبورگ) و داکیومنتا ۱۴ شرکت کرده است.&nbsp;آموآکو بوآفو Amoako Boafo<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707902393403.webp"><figcaption>Amoake Boafo - The Menu</figcaption></figure> جوانترین این فهرست آموآکو بوآفو متولد ۱۹۸۴ است که بلافاصله پس از جنبش Black Lives Matter به شهرت رسید و به یکی از خوش آتیه‌ترین هنرمندان معاصر آفریقا بدل شد. بوافو که در غنا متولد شده و با تحصیلات خود را در وین به اتمام رساند عمدتاً پرتره‌هایی را می‌کشد که تحت تأثیر اگون شیله و سبک برجسته‌اش این هنرمند فقید اتریشی است. او دیدگاه‌های محدودی که مردم اغلب درباره سیاه‌پوستان دارند را بررسی می‌کند و زیر سوال می‌برد و از رنگ‌آمیزی با انگشت بجای قلم‌مو برای برقراری ارتباط عمیق‌تر با پرتره‌هایش استفاده می‌کند.در سال ۲۰۲۱ این هنرمند با خانه مد دیور برای یک مجموعه مشهور لباس مردانه بهار/تابستان همکاری کرد. بوافو که قبلاً بخشی از مجموعه موزه‌هایی مانند گوگنهایم (نیویورک) و آلبرتینا (وین) بود، در ماه می امسال اولین نمایشگاه موزه انفرادی خود را در موزه هنرهای معاصر هیوستون به نمایش گذاشت.&nbsp;منبع: dailyartmagazine.com

۶ هنرمند معاصر آفریقایی که باید آن‌ها را بشناسیم

در این مطلب به گالری Workplace در لندن خواهیم رفت تا از ایده‌ها و اهداف برپا کنندگان این گالری با خبر شویم.

در سال ۲۰۰۵ مایلز ثورلو (Miles Thurlow) و پل ماس (Paul Moss) اولین گالری فیزیکی Workplace را با هزینه تنها یک پوند در سال افتتاح کردند. پس از سه سال کار با یکدیگر بر روی یک پروژه که در آن آثار هنرمندان ناشناخته را کیوریت می‌کردند موفق شدند تا برای یک فضای کوچک در بازار سرپوشیده گیتس‌هد واقع در شمال شرق انگلستان قراردادی امضا کنند. البته نمایش این چیدمان هنری نامتعارف با یک مبادله متمرکز بر جامعه همراه بود که آن‌ها را موجاب می‌کرد که در ازای فضای مقرون به صرفه داوری مسابقه سالانه کارت کریسمس بازار را که شامل آثار هنری کودکان مدارس اطراف می‌شد را به عهده بگیرند. این رویکرد نه تنها فضای فیزیکی این دو نفر را تثبیت کرد، بلکه گالری را در محیط محلی آن به مخاطبان شناساند. ثورلو و ماس ورک‌پلِیس را به عنوان فضایی برای مقابله با تمایل جریان اصلی دنیای هنر برای تمرکز انحصاری بر هنرمندان شناخته شده راه‌اندازی کردند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707557072591.webp"><figcaption>Miles Thurlow &amp; Paul Moss in Gateshead, UK</figcaption></figure>«این حس وجود داشت که ما خارج از مرکز هستیم و فعالیتی که در آن زمان در موزه‌ها و گالری‌های اطراف ما انجام می‌شد، در مورد نمایش هنرمندانی بود که قبلاً شناخته شده بودند، از قبل معتبر بودند و تقریباً همیشه در لندن مستقر بودند. ... اما اگر شما به عنوان یک هنرمند خارج از مرکز زندگی و کار می‌کردید به نوعی کنار گذاشته می شدید.» حتی زمانی که Workplace به یک گالری تجاری بزرگ‌تر با دو فضا در لندن و نیوکاسل تبدیل شده است، این روحیه «کار را خودت انجام بده» همچنان به رویکرد خود ادامه می‌دهد. ثورلو گفت: «همیشه این نگرش در ما وجود داشت - اگر در مرکز نیستید، باید در هر کجا که هستید مرکز را در اطراف خود بسازید و آن را با خود حمل کنید، کاری که ما آن را انجام دادیم.»تجربه اولیه و سازنده برای گالرییست‌ها با اولین تجربه ثورلو در یک نمایشگاه هنری، نمایشگاه هنر لندن در سال ۲۰۰۳ و قبل از افتتاح فضای فیزیکی گالری خود به وجود آمد. سپس، ثورلو و ماس با پرینت آثار هنری دوستان و همتایان خود به سراغ پل هج، یکی از بنیانگذاران گالری هیلز لندن - که در آن زمان در کمیته انتخاب بود رفتند. آن‌ها با طرح ایده خود توانستند غرفه‌ای در نمایشگاه کسب کنند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707557192809.webp"><figcaption>Exterior of Workplace Gallery at Fifty Mortimer St, Fitzrovia, London &nbsp;</figcaption></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707557286495.webp"><figcaption>Cathleen Clark - Strands of Sleep</figcaption></figure> ثورلو گفت: «ما در مورد رد شدن به عنوان گالری منطقه‌ای یا استانی بسیار عصبی بودیم، با این حال متوجه شدیم که غرفه یک نمایشگاه هنری می‌تواند حضور در یک سطح عالی باشد. ما خیلی سریع با مجموعه‌های عمومی ملی و مجموعه‌های بزرگ شرکتی کار کردیم که همگی آثاری را از ما خریدند. این یک لحظه “چراغ روشن” بود که ناگهان این هنرمندان، که حتی در داخل شهر خود کاملاً ناشناخته بودند، اکنون در این مجموعه‌های بین المللی واقعاً مهم بودند .... این یک بیداری واقعی برای درک قدرت بازار هنر و ادامه مسیر بود؛ مسیری که در آن می‌توان بر عملکرد یک هنرمند را مهر تایید زد.»اولین رویکرد هنرمند ورک‌پلِیس از طریق رابطه طولانی مدت آن با نقاش بریتانیایی لورا لنکستر (Laura Lancaster) تجسم یافته است. این همکاری با برگزاری نمایشگاهی در سال ۲۰۰۵ آغاز شد که فضای گالری گیتس‌هد در همان روز افتتاح شد. این اتصال به الگویی برای برنامه نویسی Workplace تبدیل شده است که در آن به همکاری‌ها با هدف‌گذاری‌های بلند مدتی نگاه می‌شود.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707557403150.webp"><figcaption>Miles Thurlow</figcaption></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707557433979.webp"><figcaption>Laura Lancaster - The Visitor</figcaption></figure> ثورلو گفت: “ خدف ما در همکاری با تمام هنرمندانی که لا آن‌ها کار می‌کنیم این است تا آنچه که باعث پیشرفت و موفقیت آن‌ها می‌شود را کشف کنیم”. کارهایی مثل اینکه «چگونه آثار این هنرمند را در یک بستر نهادی قرار دهیم؟ چگونه می‌توانیم شخصیت حرفه‌ایی آن‌ها را بسازیم؟ چگونه می‌توانیم مشارکت بین‌المللی را برای هنرمند ایجاد کنیم؟ و ایده‌هایی از این دست.» خاستگاه گالری بسیار هنرمند محور است. من یک هنرمند بودم، پل هم یک هنرمند بود... درک شهودی از هنرمند بودن و آنچه شما نیاز دارید وجود دارد و این مسئله فقط&nbsp; نیاز مالی و زرق و برق و هیاهو نیست. یک اقتصاد حیاتی وجود دارد که حرفه شما را احاطه کرده است و شما باید ریشه‌های قوی در حرفه خود ایجاد کنید. انعطاف‌پذیری هنرمند در رابطه با کار خود به اندازه انعطاف‌پذیری گالری از بسیاری جهات برای ما مهم است.»تا سال ۲۰۱۳ ثورلو و ماس یک فضای نمایش آثار هنری در لندن را افتتاح کردند و شبکه‌ای بین صحنه هنر شمال شرق و پایتخت بریتانیا ایجاد کردند. این دو با هم گالری‌ها را اداره می‌کردند و فهرستی پویا از هنرمندانی مانند مارکوس کوتس، هنرمند بین‌رشته‌ای و مت استوکس عکاس بریتانیایی را پرورش می‌دادند تا زمانی که ماس در سال ۲۰۱۹ درگذشت. ثورلو که با فاجعه‌ای مواجه شد، مجبور شد دوباره به گالری نزدیک شود و در سال ۲۰۲۰ مکان گالری گیتس‌هد را برای همیشه جابه‌جا کرد. آن‌ها به لندن و سپس به فضای فعلی خود در خیابان مورتیمر در فیتزروی نقل مکان کردند. در سال ۲۰۲۳ ثورلو به شمال شرق بازگشت تا گالری دوم را در نیوکاسل افتتاح کند. امروز ثورلو با نگاهی مبتنی بر جامعه هنری به آینده نگاه می‌کند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707557516945.webp"><figcaption>Installation at Workplace Gallery</figcaption></figure>در حال حاضر Workplace به یک گالری شناخته شده بین‌المللی تبدیل شده است که در نمایشگاه‌های Art Basel Hong Kong،‌ Art Sg و‌ Art Cologne شرکت می‌کند. اما با رشد گالری ثورلو و ماس هرگز به ریشه‌های خود پشت نکردند . گالریست‌ها بنیاد Workplace را در سال ۲۰۱۷ راه‌اندازی کردند تا بر هنرمندانی که خارج از صحنه‌های اصلی گالری‌های انگلستان هستند تمرکز کنند. به قول تورلو «اگر خارج از لندن هستید، دسترسی به دنیای هنر محدود است، بنابراین، بنیاد ورک‌پلِیس&nbsp; مانند پلی هنرمندان نوظهور مردمی را در موقعیت بهتری مستقر می‌کند».مهمتر از همه این ابتکار رویداد‌های پروژه‌ای است که به پرورش حرفه‌ای یک هنرمند اختصاص دارد. در چندین مورد هنرمندان این پروژه مانند سیمئون بارکلی با ورک‌پلِیس برای اجرای نمایش‌ها همکاری کرده‌اند. در همین حال، این پروژه همچنین از شیوه‌های هنری در رسانه‌های مختلف پشتیبانی می‌کند. به عنوان مثال، نقاش ریچل لنکستر (Rachel Lancaster) ابتدا به عنوان یک هنرمند موسیقیدان با این بنیاد همکاری کرد. &nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707557550253.webp"><figcaption>Olivia Jia - Night Reading</figcaption></figure>فراتر از پرورش استعدادهای محلی و کار با جوامع هنری بریتانیا Workplace خلق و خوی جامعه‌سازی خود را در سطح جهانی گسترش داده است. این گالری با نقاش اهل فیلادلفیا، اولیویا جیا، که اولین بار در سال گذشته با نمایشی تحت عنوان "Ex Libris" همکاری کرد و اخیراً میزبان یک نمایشگاه آنلاین با هنرمند متولد شیکاگو یعنی کاتلین کلارک بود. هم کلارک و هم جیا در گالری مارگوت سامل نیویورک نمایش می‌دهند و بر رابطه سازنده بین گالری‌هایی که از طریق این هنرمندان پرورش می‌یابند تاکید می‌کنند. برای ثورلو این روابط بین گالری نه تنها برای خود گالری بلکه برای هنرمندان نیز ضروری است.تکامل ورک‌پلِیس سفری را تداعی می‌کند که با ریسک، نوآوری و انعطاف پذیری همراه شده است. اما بیش از هر چیز این گالری از اهمیت جامعه‌سازی و حمایت از هنرمندان تاکید کرده است. ثورلو آن را به «راه رفتن با طناب از روی دره‌ای که کروکودیل‌ها در زیر آن انتظار می‌کشند تشبیه می‌کند و تاکید می‌کند که شما در همان زمان نیز در حال شعبده‌بازی هستید».او در انتها گفت: “لحظه‌هایی هست که ترس حقیقی را تجربه می‌کنید، اما در عین حال لحظات لذت بردن از موفقیت‌های بزرگ نیز وجود دارد.” &nbsp;منبع: artsy.net

چگونه گالری ورک‌پلِیس به انجمنی برای هنرمندان نوظهور بریتانیا بدل می‌شود

در این مطلب به پنج شهری که در سال ۲۰۲۴ نوید حضور پررنگ در دنیای هنر را می‌دهند سر می‌زنیم.

با بازگشت تقویم دنیای هنر به سطوح قبل از دوران همه‌گیری، شهرهای جدید به عنوان مقصدی مناسب برای هنردوستان و حرفه‌ای‌های دنیای هنر ظاهر می‌شوند. از افتتاحیه‌های موزه گرفته تا صحنه‌های پررونق گالری‌ها، نمایشگاه‌های هنری جدید و اکوسیستم‌های مجموعه‌داران پرهیاهو، پنج شهری که در سال جدید نوید حضور پررنگ در دنیای هنر را می‌دهند بررسی می‌کنیم. &nbsp;بوسان، کره جنوبی<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298049501.webp"></figure>سئول پایتخت کره جنوبی از زمانی که نمایشگاه ماهواره فریز در سال ۲۰۲۲ در آنجا افتتاح شد توجه زیادی را به خود جلب کرده است. اما صحنه هنری در سراسر کشور، در شهر جنوب شرقی بوسان، همچنان به مسیر فرهنگی خود ادامه می‌دهد. این بندر به عنوان یکی از شلوغ‌ترین بنادر جهان، یک دروازه فرهنگی و اقتصادی به آسیا و فراتر از آن است که اخیراً باعث شده تا به عنوان میزبان نمایشگاه جهانی در سال ۲۰۳۰ تلاش کند.موقعیت ساحلی بوسان با سواحل زیبا موجب شده که ساخت هتل‌ها و استراحتگاه‌های مجلل در این شهر گسترش یابند و هجوم برندهای لوکس و مشتریان را با خود به همراه داشته باشند. سال گذشته بلومبرگ بوسان را «میامی کره جنوبی» نامید. سال‌های اخیر شاهد افتتاح فضاهای هنری از جمله هیوندای موتور استودیو، F1963 و P-ARK بوده‌ایم و برنامه‌هایی برای ساخت موزه کیم جونگ هاک، یک مکان جدید هنر دیجیتال به نام موزه آرته و همچنین چندین موزه برای مجموعه‌های خصوصی در حال انجام است.<img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298068656.webp">&nbsp;محیط پر جنب و جوش و زمینی حاصلخیز برای دوسالانه بوسان که از سال ۱۹۹۸ در این شهر برگزار می‌شود و امسال نیز بین ماه‌های اوت و نوامبر این رویداد در این شهر برپا خواهد شد. همچنین یک صحنه گالری فعال به طور فزاینده‌ای در شهر وجود دارد. سیزدهمین دوره نمایشگاه هنری آرت بوسان نیز در اوایل ماه می با نمایش قوی گالری‌های بین‌المللی و افزایش چشمگیر فروشندگان از دیگر پایتخت‌های هنری آسیا برگزار می‌شود (لیست گالری‌ها در فوریه منتشر می‌شود). این نمایشگاه به گسترش خود ادامه می‌دهد و در حال برنامه‌ریزی برای انجام پروژه‌های جدید با مشارکت سایر شهرها، موسسات هنری بین‌المللی و برندها است. &nbsp;آتلانتا، ایالات متحده آمریکا<img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298084944.webp"> آتلانتا یکی از سریع‌ترین شهرهای در حال رشد ایالات متحده آمریکا است و صحنه هنری آن نیز در حال گسترش است. این شهر که بیشتر به عنوان مرکزی برای موسیقی و ورزش شناخته می‌شود - و اخیراً برای فیلم و فناوری - در حال رشد است و آژانس استعدادهای درخشان، جکسون فاین آرت و گالری ولفگانگ نیز اخیراً فضاهایی را در آتلانتا افتتاح کرده‌اند.در حالی که این شهر خانه یک جامعه هنری خیابانی پر جنب و جوش از ابتکارات مردمی (به ویژه اقامتگاه‌ها و استودیوهای هنرمندان) و موزه معتبر هنری عالی است، با این حال صحنه هنری آتلانتا مدت‌هاست که به رسمیت شناخته نشده است. مشاور هنری کندرا واکر هفته هنر آتلانتا را در اکتبر ۲۰۲۲ راه‌اندازی کرد تا بتواند سازمان‌های هنری پراکنده را متحد کند و نوری بر استعدادهای فرهنگی شهر بی‌اندازد.<img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298102053.webp"> این ابتکار عمل تاثیر سریع داشت و در طول سال گذشته اعلام شد که شهر به زودی نمایشگاه هنری خود را خواهد داشت. افتتاحیه نمایشگاه هنر آتلانتا که توسط Art Market Productions و Intersect Art and Design برگزار می‌شود - از سوم تا ششم اکتبر در Pullman Yards که یک مجتمع صنعتی سابق بوده که اکنون به عنوان یک مکان برای تماشای فیلم و سرگرمی از آن استفاده می‌شود مکان در نظر کرفته شده برای این نمایشگاه است. در این نمایشگاه گالری‌ها، هنرمندان و متصدیان محلی در کنار فهرستی از شرکت‌کنندگان برجسته منطقه‌ای و ملی برای نمایش پروژه‌های عمومی و رویدادها هنری حضور خواهند داشت. &nbsp;مارسی، فرانسه<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298119945.webp"></figure>در حالی که پاریس بزرگ‌ترین شهر و مهم‌ترین مرکز خلاقیت فرانسه است، دومین شهر بزرگ آن یعنی مارسی فرصتی جایگزین و مقرون به صرفه را برای هنرمندان فراهم می‌کند. از زمان قرنطینه سال ۲۰۲۰ تقریباً از هر ۱۰ خریدار خانه در مارسی، یک نفر از منطقه پایتخت ایل دو فرانس هستند. مارسی که در سواحل جنوبی فرانسه واقع شده است تنها در یک قدمی استراحتگاه‌های پر زرق و برق نیس و سن تروپه قرار دارد. مجله تایم این شهر را به عنوان یکی از بهترین مکان‌های جهان در سال ۲۰۲۲ معرفی کرد و بیان کرد که این شهر به سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از مقاصد فرهنگی پیشرو در جنوب اروپا است.اجاره‌های کم‌هزینه و در دسترس بودن بیشتر فضاها مارسی را به مکانی جذاب برای فضاهای استودیویی - مانند کارخانه بزرگ دخانیات بدل کرده است و همچنین اقامتگاه‌ها و بسیاری از پروژه‌های هنری تجربی و مشارکتی در حال حاضر در این شهر برقرار است. به عنوان مثال La Résidence Résiliente یک انجمن هنرمندان است که در سال ۲۰۲۰ راه اندازی شد و به تازگی اعلام کرده است که یک فضای جدید به مساحت ۷۰۰ متر مربع توسط هنرمندان در منطقه Belle de Mai افتتاح خواهد کرد.<img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298136394.webp"> در حالی که بسیاری از هنرمندان اینجا بازنمایی خود را انتخاب می‌کنند یا به انجمن‌های جمعی می‌پیوندند، صحنه گالری در مارسی پویا است و شامل نام‌هایی مانند گالری خاطرات، ‌کریوکور، گالری GHOST، گالری کوکاناس و گالری Double V است. نمایشگاه Art-o-Rama که امسال (از سی‌ام اوت تا یکم سپتامبر) برپا می‌شود بزرگترین نمایشگاه در جنوب فرانسه است و هدف آن حمایت از گالری‌های جدید و بسیار جوان است. شهر مارسی در سال گذشته نیز شاهد بازگشایی و بازسازی پنج میلیون یورویی موزه هنرهای معاصر مارسی بود که این پروژه به مدت چهار سال به طول انجامید. &nbsp;قاهره، مصر<img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298153608.webp"> صحنه هنر در پایتخت پرهیاهو مصر اغلب تحت‌الشعاع میراث عظیم تاریخ و فرهنگ مصر باستان است. در واقع، انتظار می‌رود امسال افتتاحیه رسمی موزه بزرگ مصر (GEM) در استان جیزه قاهره، در کنار اهرام ثلاثه باشد (بخش‌هایی از سایت در حال حاضر برای بازدیدکنندگان باز است اما گالری‌ها هنوز امکان پذیرفتن بازدیدکنندگان را ندارند). GEM با مساحتی در حدود پنجاه هزار متر مربع و با هزینه‌ای بیش از یک میلیارد دلار یکی از بزرگ‌ترین موزه‌های باستان‌شناسی جهان خواهد بود که بیش از صد هزار اثر از جمله کل مجموعه گنجینه‌های توت‌عنخ‌آمون را در خود جای می‌دهد و پیش‌بینی شده که این فضا تا قبل از ماه می افتتاح شود.اما پیش از افتتاح GEM موجی از فعالیت‌های خلاقانه نظرها را فراتر از دنیای باستان‌شناسی به خود جلب کرده است. به عنوان مثال ساختمان GEM میزبان نمایشگاه‌های پاپ‌آپ معاصر مانند “ردپای مصر” توسط هنرمند بین رشته‌ای آلمانی-مصری سوزان هفونا بوده است.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298176932.webp"></figure>در نزدیکی موزه جدید سازمان‌های هنری خصوصی همچون CulturVator و Art d'Egypte نمایشگاه سالانه مجسمه‌های خود را با عنوان «همیشه اکنون است» در سال ۲۰۲۱ راه‌اندازی کردند و هنرمندانی مانند JR ،eL Seed و Lorenzo Quinn آثار هنری خود را در محوطه اهرام بزرگ به نمایش گذاشتند که امسال شاهد چهارمین دوره این نمایشگاه خواهیم بود.قاهره مملو از ابتکارات هنری مستقل و مردمی است مانند گالری تاون هاوس و دارب 1718. با این وجود، پروژه‌های جدید همچنان به این لیست اضافه می‌شوند که از جمله یک برنامه اقامتی جدید با موسسه هنری آرد که توسط اتحادیه اروپا تامین می‌شود در حال شکل‌گیری است. &nbsp;ایبیزا، اسپانیا<img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298199295.webp"> فراتر از کلوب‌های معروف در جهان و تفریحات شبانه دیوانه‌وار ایبیزا، این شهر فضایی آرام و به سبک هیپی‌ها و اقامتگاهی برای هنرمندان است. نمایشگاه CAN Art Ibiza در سال ۲۰۲۲ راه‌اندازی شد و مجموعه‌داران و فروشندگان آثار هنری را تشویق می‌کند تا از تجربه‌ای آرام در نمایشگاه هنری لذت ببرند. برخی از جلوه‌های این شهر ساعات کاری نمایشگاه از ساعت ۱۸ است که تا ساعت ۱۰ شب به طول می‌انجامد. با این حال در سال ۲۰۲۴ فضای رویداد FECOEV درست خارج از شهر قدیمی ایبیزا باز می‌گردد، اما کمی زودتر و به امید جذب جمعیتی که برای فصل مهمانی تابستانی به جزیره می روند در تاریخ ۲۶ تا ۳۰ ژوئن درب‌ها به روی بازدیدکنندگان بازگشایی می‌شود.این نمایشگاه همچنین برنامه‌های خارج از سایت را با نمایشگاه‌های پاپ‌آپ و رویدادهایی در مکان‌هایی مانند Faro de ses Coves Blanques واقع در فانوس دریایی سابق و مرکز فرهنگی در Sa Punta des Molì که در یک آسیاب بادی بازسازی‌ شده قرار دارد آغاز کرده است. فضاهای گالری جدیدی مانند Parra &amp; Romero و Can Garita در این شهر پدیدار شده اند که دومی در یک کلبه ماهیگیر قدیمی قرار دارد.<img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1707298221599.webp"> بازدید از استودیوها یکی از بهترین راه‌ها برای دیدن هنر ایبیزا است که بسیاری از هنرمندان خلاق را به سمت آب و هوای گرم جزیره و مناظر چشمگیر جذب می‌کند. از جمله بنیانگذاران جنبش ZERO هاینز ماک، هنرمند محلی ژسوس دی میگل، نقاش استرالیایی ویلیام مک‌کینون، هنرمند سرامیک‌ساز راشل وشکه سندزیکاس، لورا دی گرینیو و ایوت اسپاورز هستند.Las Cicadas Ibiza یک خانه تفریحی مجلل واقع در یک مزرعه بازسازی شده پانصد ساله است که در سال ۲۰۲۰ راه‌اندازی شد و میزبان گروه‌هایی از هنرمندان برای اقامت در طول سال است. عمچنین در سال ۲۰۲۳ هنرمند مکزیکی Stefan Brüggemann یک استودیو و فضای اقامتی را در زمینی به مساحت سی هزار متر مربع در جزیره افتتاح کرد. &nbsp;منبع: artsy.net &nbsp;

پنج شهر مهم سال ۲۰۲۴ در دنیای هنر

در این مطلب با تاثیرگذارترین هنرمندان سال ۲۰۲۳ آشنا می‌شویم.

تاثیرگذارترین هنرمندان سال ۲۰۲۳

در این مقاله به گالری‌های مطرح در سال سختی که بر بازار هنر گذشت سر می‌زنیم و با دلایل موفقیت آن‌ها آشنا می‌شویم.

ده گالری که در سال ۲۰۲۳ در دنیای هنر مطرح شدند.

در این مطلب نگاهی کلی به فعالیت بازار هنر از جمله فروش حراجی‌ها، نمایشگاه‌ها و گالری‌های مطرح خواهیم انداخت.

خلاصه‌ای از فعالیت بازار هنر در سال ۲۰۲۳

در این مقاله به خلاصه‌ای از صحبت‌های آرتسی با گالری‌داران مطرح در رابطه با چگونگی شکل‌گیری روابط سازنده بین هنرمندان و گالری می‌پردازیم. 

وقتی یک گالری نمایندگی هنرمندی را به عهده می‌گیرد اتفاق جدیدی در مسیر حرفه‌ای هنرمند و گالری رخ می‌دهد که می‌تواند به نفع هر دو طرف باشد. برای هنرمند، این امر می‌تواند به معنای امنیت مالی، قرار گرفتن در معرض دید عموم و پیشرفت حرفه‌ای باشد. برای گالری‌ها، داشتن گروهی مناسب از هنرمندان در فهرستشان می‌تواند بخش مهمی از شکل‌دهی هویت عمومی و تعیین وضعیت‌ حرفه‌ای آن‌ها باشد.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697574766.webp"><figcaption>Hans Namuth - Jesper Johns &amp; Leo Castelli&nbsp;</figcaption></figure>با تصمیم‌گیری برای نمایندگی کردن از یک هنرمند، گالری مسئولیت نمایش، تبلیغ و فروش آثار هنرمند را بر عهده می‌گیرد و در عین حال در مسیر حرفه‌ای خود قدم برمی‌دارد. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ فروشندگان افسانه‌ای آثار هنری مانند لئو کاستلی (Leo Castelli) و آلن فرامکین (Alan Frumkin) به هنرمندان خود کمک هزینه ماهانه می‌دادند تا در تهیه لوازم هنری و هزینه‌های استودیو به آن‌ها کمک کنند. از دهه ۱۹۸۰ گالری‌ها همه چیز را از هزینه‌های تولید گرفته تا انتشارات، نمایندگی مطبوعات، نمایشگاه‌های هنری و بازارهای آنلاین تحت پوشش خود قرار داده‌اند.جالب اینجاست که بسیاری از گالری‌ها هنوز همچنان با همین مدل به حرفه خود ادامه می‌دهند. اما در یک بازار گسترده آثار هنری که به طور فزاینده‌ای جهانی می‌شود، گالری‌ها رویکردها و استراتژی‌های متفاوتی را برای جذب هنرمندان و همکاری با آن‌ها در پیش می‌گیرند. برای درک بهتر این مسئله آرتسی (Artsy) با گالریست‌هایی از نقاط مختلف جهان و در بخش‌های مختلف بازار هنر مصاحبه‌کرده که در این مطلب بخشی از این گفتگوها را خواهیم خواند.زمانی که گالری قصد همکاری با هنرمندی را دارد توجه به آثار هنری او نقش کلیدی را برای گالری‌ها ایفا می‌کند. پس از بررسی آثار هنری ایجاد ارتباط با هنرمند به زودی پس از آن اتفاق می‌افتد و نحوه ایجاد این روابط بین گالری‌ها و هنرمندان می‌تواند متفاوت باشد. سانی رهبر (Sunny Rahbar) یکی از بنیانگذاران The Third Line در دبی، به آرتسی گفت که پس از بازدید از استودیو و جلسات متعدد گالری معمولاً با هنرمند در یک نمایش کوچک شروع به کار می‌کند و سپس رابطه از آنجا تکامل پیدا می‌کند. این گالری (The Third Line) با تمرکز بر هنرمندانی از خاورمیانه، شمال آفریقا و جنوب آسیا، ترجیح می‌دهد هنرمندان نوظهور را پذیرفته و برای ایجاد رابطه بلندمدت با آن‌ها تلاش کند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697611007.webp"><figcaption>Sunny Rahbar by Kristina Sergeeva</figcaption></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697642107.webp"><figcaption>Jauma Plensa - Hortensia Silence&nbsp;</figcaption></figure> والری کاربری (Valerie Carberry) یکی از شرکای Gray در شیکاگو، می‌گوید که گالری اغلب به دلیل توصیه یا معرفی یک هنرمند دیگر یا کیوریتور مورد اعتماد، گفتگو را با یک هنرمند جدید آغاز می‌کند و سپس این رابطه به طور ارگانیک تکامل می‌یابد. برعکس، تورستن آلبرتز (Thorsten Albertz) یکی از بنیانگذاران (Albertz Benda) در نیویورک، مسیر را برای نمایش آثار هنری یک هنرمند جدید شبیه به دوستیابی می‌بیند، به طوری که گالری ابتدا آثار هنرمند را در یک نمایش گروهی به نمایش می‌گذارد یا قبل از آن که این حلقه دوستی شکل بگیرد قطعه‌ای از آثار هنرمند را در یک رویداد هنری ارائه می‌دهند.&nbsp;هنگامی که گالری نمایندگی هنرمند جدید را به عهده می‌گیرد، مسئولیت بزرگی را پذیرفته است. رهبر گفت: “هدف ما هنگام نمایندگی یک هنرمند این است که برای آن‌ها بستری فراهم کنیم، حرفه آن‌ها را پرورش دهیم، [و] آثارشان را به عموم مردم، مجموعه‌داران و دیگر دست‌اندرکاران دنیای هنر ارائه کنیم.” ما همچنین قصد داریم که آثار آن‌ها را در مجموعه‌ها و مؤسسات مناسب قرار دهیم. به طور خلاصه، ما امیدواریم که از هنرمندان خود حمایت کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که آن‌ها تمرینی پایدار و پیشرفتی موفقیت‌آمیز دارند.برای گالری مستقر در بروکسل، خاویر هافکنز (Xavier Hufkens) درک متقابل، انتظارات مشترک و زمان‌بندی از ملاحظات کلیدی هنگام اضافه کردن یک هنرمند به مجموعه گالری است. خاویر هافکنز، بنیانگذار گالری، می‌گوید: “تعهد به نمایندگی یک هنرمند به این معنی است که ما کاملاً در حمایت از حرفه آن‌ها سرمایه‌گذاری کرده‌ایم. برای این کار، ما به هر شکلِ ممکن از هنرمندان خود حمایت می‌کنیم تا کمک کنیم که کاملاً روی کار خود تمرکز کنند.”<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697699410.webp"><figcaption>Xavier Hufkens by Jean François Jaussaud</figcaption></figure>این رابطه برای یک گالرییست، مشارکت با هنرمندان از ارائه مشاوره استراتژیک تا کمک‌های مالی و لجستیکی را شامل می‌شود. هافکنز افزود: “برعکس همین امر نیز صادق است. نمایندگی یک هنرمند خاص یا برپایی یک نمایشگاه برجسته می‌تواند سنگ بنای واقعی باشد که به تعریف هویت گالری کمک می‌کند."برای لورنزو فیاسکی (Lorenzo Fiaschi) یکی از سه بنیانگذار Galleria Continua “هدف ترویج کار یک هنرمند است و برای ما این به معنای حمایت از آن‌ها در تولید پروژه‌های جدید، حتی پروژه‌های بسیار پرتقاضا - گاهی حتی دیوانه‌کننده است. این کمک‌ها هم از نظر لجستیکی و هم از نظر اقتصادی است.”این گالری که نماینده شصت و هفت هنرمند از پنج قاره است، این کار را با ارائه آثار هنرمندان خود در هشت گالری در سراسر جهان انجام می‌دهد. فیاسکی معتقد است “این فعالیت را برای ایجاد پل‌های فرهنگی جدید که همیشه منبع الهام غنی‌ برای هنرمند و مردم کشور میزبان است انجام می‌دهد.”<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697736087.webp"><figcaption>Lorenzo Fiaschi by Nestor Kim</figcaption></figure>برای استر وارت کیم (Esther Varet Kim) بنیانگذار گالری Various Small Fires که شعبه‌هایی در لس آنجلس، سئول و دالاس دارد و بیش از بیست هنرمند را نمایندگی می‌کند، این امر به معنای «مسئولیت‌پذیری برای ایجاد رفاه مالی هنرمندان» است.&nbsp;“من کاملاً صادق هستم. کار من فروش آثار هنری برای هنرمندان است. به همین سادگی؛” وارت کیم ادامه داد “این چیزی است که آن‌ها از من می‌خواهند. هنرمندان از من می‌خواهند که هنرشان را بفروشم و از من می‌خواهند که این کار را به خوبی انجام دهم – هر چه که باشد.”در میان اکثر گالری‌ها حرفه‌ای بودن، همکاری و اعتماد به عنوان مهمترین چیزهایی است که از هنرمندان خود انتظار داشتند؛ در عین حال برخی مسائل جنبه خانوادگی هم دارند. رهبر ادامه داد “عضوی از گالری بودن به این معنی است که هنرمندان بخشی از خانواده گالری ما هستند. ما با هم کار می‌کنیم تا به یکدیگر کمک کنیم.”فیاسکی از گالری Continua گفت که این گالری همچنین می‌خواهد هنرمندانش “انرژی، احترام، دید در سطح بین‌المللی، در دسترس بودن بی‌قید و شرط و خطرپذیری همیشگی که ما را از دیگران متمایز می‌کند” داشته باشند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697771726.webp"><figcaption>Sara Anstis - SHELLS</figcaption></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697806915.webp"><figcaption>Esther Kim Varet</figcaption></figure>&nbsp;چگونه گالری‌هایی که هنرمندان زیادی را نمایندگی می‌کنند به نیازهای فردی هر هنرمند رسیدگی می‌کنند؟کارلا کاماچو (Carla Camacho) یکی از شرکای Lehmann Maupin که نماینده حدود چهل هنرمند و گالری‌هایی در نیویورک، لندن، هنگ کنگ و سئول است گفت: “حتی در حالی که گالری و فهرست هنرمندان هر روزه به رشد خود ادامه می‌دهند، ما اطمینان می‌دهیم که از هر یک از هنرمندان با دقت و مسئولانه مراقبت شود. ما یک گروه بسیار قوی از شرکا و مدیران داریم که در یک نمای کلی سیصد و شصت درجه هنرمندان را پشتیبانی می‌کنند که این شامل سرپرستی، پوشش مطبوعاتی و موفقیت تجاری آن‌ها است.”برای هافکنز عنصر حیاتی&nbsp; دیگری وجود دارد که از اولویت‌های او به حساب می‌آید. او گفت: “در حالی که ما یک تیم اختصاصی داریم که به طور فعال روابط روزمره را با هنرمندانمان حفظ می‌کند، من واقعاً مهم می‌دانم که شخصاً با هر هنرمند تعامل داشته باشم. به همین دلیل است که اصرار دارم در هر نمایشگاهی حضور داشته باشم و سعی می‌کنم به طور منظم از استودیو هر هنرمند بازدید کنم. این جنبه از نقش من دقیقاً دلیلی است که من عاشق کاری هستم که انجام می‌دهم و هیچ چیز خاص‌تر و الهام بخش‌تر از حضور در استودیو یک هنرمند نیست. من می‌توانم بگویم این موضوع به تمرکز اصلی کار من تبدیل شده است.”<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697868906.webp"><figcaption>Mika Rottenberg</figcaption></figure>چندین گالری نیز گامی برای به اشتراک گذاشتن نمایندگی یک هنرمند برداشته‌اند که می‌تواند مدلی عادلانه‌تر و پایدارتر برای همه طرف‌ها باشد. برای مثال، در سال ۲۰۱۲ گالری Andrea Rosen نمایندگی مشترک میکا روتنبرگ (Mika Rottenberg) را به همراه گالری Nicole Klugsbrun اعلام کرد.امروزه روتنبرگ توسط Hauser &amp; Wirth که اخیراً یک مدل جدید برای نمایندگی مشترک ایجاد کرده است که آن را "Collective Impact" نامیده است نمایندگی می‌شود. گالری این ابتکار را به عنوان «نوع جدیدی از اتحاد بین گالری‌ها در مقیاس‌های مختلف توصیف کرد که در آن شفافیت کامل و اشتراک منابع می‌تواند هم از حرفه هنرمندان و هم از سلامت مداوم حوزه وسیع‌تر گالری حمایت کند». تحت این مدل، این مگا گالری اخیراً با گالری Nicola Vassell برای به اشتراک گذاشتن آثار نقاشی Uman هنرمند سومالیایی ساکن نیویورک شریک شد و همچنین در حال همکاری برای نمایندگی مشترک آثار نقاشی فیگوراتیو Ambera Wellman است.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697898368.webp"><figcaption>Shihui Zhou</figcaption></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697931661.webp"><figcaption>Sara Lee Hantman by Coley Brown</figcaption></figure> با این حال، همه گالری‌ها نمی‌خواهد هنرمندان را نمایندگی کند. LATITUDE که یک گالری کوچک در قلب محله چینی‌های نیویورک است به طور کلی از نمایندگی هنرمندان اجتناب کرده است. شیهوی ژو (Shihui Zhou) که گالری را در سال ۲۰۲۰ تأسیس کرد گفت: “ما به دلایل متعددی تصمیم گرفتیم که هنرمندان را نمایندگی نکنیم. این انتخاب همچنین می‌تواند منعکس‌کننده ظرفیت، مأموریت یا سطح تعهدی باشد که ما در حال حاضر می‌توانیم به هنرمندان ارائه کنیم.”به گفته ژو، این رویکرد، گالری را قادر می‌سازد تا در سطح متفاوتی از انعطاف‌پذیری و فراگیری کار کند که با «آرزوهای ما برای معرفی عبارات هنری متنوع به مخاطبان‌مان و در عین حال پرورش ارتباطات معنادار با هنرمندان خاص در طول زمان» همسو باشد.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1704697970759.webp"><figcaption>Hélio Melo &amp; Alison Saar</figcaption></figure>سارا هانتمن (Sara Hantman) که سال گذشته گالری SEA VIEW را در لس آنجلس تأسیس کرد نیز از جمله کسانی است که تصمیم گرفته است در این نقطه نوپای وجود خود نماینده هنرمندان نباشد. هانتمن به آرتسی گفت: “برای من در مراحل اولیه گالری تمرکز بر ساختن یک برنامه و هویت معنادار در همکاری نزدیک با هنرمندان اهمیت بیشتری دارد. گالریست‌ها اغلب موفقیت را با فهرستی در حال رشد مرتبط می‌دانند، اما فهرست‌ها دائما در حال تغییر هستند.”نداشتن فهرستی از هنرمندان به گالری اجازه می‌دهد تا با طیف وسیعی از هنرمندان کار کند و با دقت در مورد نوع هویت گالری برای توسعه دراز مدت برنامه‌ریزی کند. برای هانتمن هم گالری و هم هنرمندان آن می‌توانند در کنار هم تکامل پیدا کنند. او گفت: “وقتی ما اعتماد یکدیگر را داریم، گالریست‌ها و هنرمندان می‌توانند به ایجاد مشاغل طولانی‌مدت که برای دو طرف سودمند است کمک کنند.”&nbsp;منبع: artsy.net &nbsp;