معرفی هنرمندی که از آتش گلستان می‌سازد.

&nbsp;کای گوئو چِن (Cai Guo-Qiang) هنرمند چینی که در هشتم دسامبر سال ۱۹۵۷ بدنیا آمد. او هم اکنون ساکن شهر نیویورک است و به تولید آثار هنری می‌پردازد. او در منطقه فوجیان (Fujian) در ایالت گوانجو چین متولد شد. پدر او در یک کتاب فروشی کار می‌کرد و خطاطی و هنر سنتی چین را با جدیت دنبال می‌کرد. از همین رو کای گوئو چِن از کودکی با ادبیات غرب و هنر سنتی چین آشنا شد. او در دوران انقلاب فرهنگی رشد کرد و تاثیر این روند را بر جامعه مشاهده کرد. کای گوئو چِن در مکانی دوران کودکی را سپری کرد که از مواد منفجره (به خصوص باروت) برای تخریب و بازسازی استفاده می‌شد. درست مانند مبارزه‌ای بین خیر و شر.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678695944750.webp"></figure>&nbsp; &nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678695977697.webp"></figure>او در دهه ۱۹۷۰ نقاشی را شروع کرد و آثار هنری او آرام آرام از سبک سنتی چینی و خطاطی فاصله گرفت و به آثار هنری غربی و کار با آب‌رنگ و رنگ روغن نزدیک شد. کای بین سال‌های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۵ در آکادمی تئاتر شانگهای (Shanghai Theater Academy) در زمینه طراحی صحنه تحصیل کرد. پس از این دوران بود که کای از باروت در آثار هنری خود استفاده کرد. او اعتقاد دارد که باروت سایر مواد را تحریک می‌کند تا شکل دلخواه و طبیعی خود را بر روی بوم ترسیم کنند و از کنترل هنرمند بر نتیجه نهایی بکاهد.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678696024197.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678696023762.webp"></figure>&nbsp;آثار هنری کای گوئو چِن از چندین مدیوم از جمله طراحی، اینستالیشن، انفجار و اجرا عبور می‌کند. او با استفاده از فلسفه شرق و مباحث اجتماعی معاصر به عنوان مبانی مفهومی، آثار هنری تولید می‌کند که به فرهنگ و تاریخ پاسخ می‌دهند و بین بینندگان و جهان پیش روی آن‌ها تبادل برقرار می‌کنند. آثار هنری و انفجارهای او با نیرویی عجین شده است که از سطح دو بعدی فراتر رفته و با جامعه و طبیعت درگیر می‌شود.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678696081192.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678696081122.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678696081424.webp"></figure>&nbsp;کای با شیوه منحصر به فردی از نمادها، روایت‌ها، سنت‌ها و موارد مختلفی شامل فنگ‌شویی، طب چینی، نقاشی شانشوی، علوم، گیاهان و جانوران، پرتره و آتش‌بازی در آثارش استفاده می‌کند. کای از جمله اولین هنرمندانی است که با زمینه تاریخی و چارچوب نظری خاص خود به بحث در مورد هنر چین به عنوان یک روایت فکری مناسب می پردازد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678696155728.webp"></figure>&nbsp;

کای گوئو چِن، هنرمندی از سرزمین اژدها

پروژه «درون چشم هنرمند» که دَن بانینو، عکاس ایتالیایی، در آن با الهام از آثار هنری وقایع را بازسازی کرده است.

&nbsp;«دَن بانینو» (Dan Bannino) هنرمند ایتالیایی در پروژه که اخیرا آن را به اتمام رسانده است سعی کرده تا داستان آثار هنری مهم را از دید هنرمندان خالق این آثار بازسازی کند. بانینو برای این پروژه نسبتا دشوار حدود ۳ ماه زمان صرف کرد. او نام این پروژه را «از درون چشم هنرمند» گذاشت و برای تکمیل این پروژه حدود چهار هزار مایل، بین ۲۲ شهر در فرانسه و اسپانیا، به منظور بازسازی این تصاویر مسافرت کرد.&nbsp;او می‌نویسد «برای شروع این پروژه از جنوب فرانسه و به دنبال فضاها، رنگ‌ها و غذاهایی که برای استادکاران قدیمی منبع الهام بوده سفر خود را شروع کردم» او ادامه می‌دهد که «برای اینکار به مکان‌هایی که این هنرمندان در آنجا قدم می‌زدند، ایده‌پردازی و خلق می‌کردند سر زدم و گذشته آن‌ها را از بین نزدیکان، محلی‌ها و داستان‌های رایج بین مردم دنبال کردم.»زمانی که بانینو اطلاعات مورد نظر خود را یافت، ده صحنه از خلق آثار مهم این هنرمندان چیره‌دست را با کمک دوربین عکاسی بازسازی کرد. &nbsp;سالوادور دالی Salvador Daliسالوادور دالی اسپانیا و به ویژه مکان‌های کودکی خود را بسیار دوست داشت، بنابراین تصور این هنرمند پر زرق و برق که بیش از شصت سال در یک مکان غذا می‌خورد کار دشواری نیست. یکی از روزها که دالی وارد رستوران دوران (Duran) شد، برخلاف همیشه، در گوشه‌ای نشست و سوپ ماهی سفارش داد. زمانی که سوپ را برای او آوردند، به یکباره به روی میز پرید و ظرف سوپ خود را محکم بر روی پیشخوان کوبید و فریاد زد «من دالی هستم». سوپ قرمز رنگ ماهی به همه جا پاشیده شده بود و سایر افرادی که در رستوران بودند برای لحظه‌ای در بهت به سر بردند تا اینکه دالی عمل خود را با امضا کردن تکه‌های شکسته شده ظرف به یک نمایش هنری بدل کرد. این رفتار دالی باعث ایجاد شور و هیجان در جمعیت حاضر در رستوران شد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678085369744.webp"></figure>&nbsp;پابلو پیکاسو Pablo Picassoبارسلونا در سال ۱۸۹۹. پابلو پیکاسو جوان که به تازگی مشتری ثابت رستوران «ال کوادرو گَست» (El 4 Gast) شده و اولین نمایش خود را در همان رستوران برپا می‌کند. در طول این سال‌ها تمامی هنرمندان و روشنفکران بارسلونا و حومه در این مکان دورهمی‌هایی برگزار می‌کردند. پیکاسو طراحی منوی این رستوران را بر عهده گرفت. امروزه این رستوران با تاریخی بیش از صد سال، همچنان برقرار است و طرح منوی اصلی رستوران همان است که پیکاسو طراحی کرده بود.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678085408706.webp"></figure>&nbsp;هنری ماتیس Henri Matisseهانری ماتیس در ابتدا برای برآورد طراحی آثار هنری مَد نظر خود از برش کاغذ استفاده می‌کرد. برش‌هایی از کاغذهای رنگی که آن‌ها را با ترتیب‌های متفاوتی در کنار هم قرار می‌داد. با این شیوه او می‌توانست رنگ‌ها، ترکیب‌بندی، سایه‌ها و ابعاد را قبل از پیاده کردن طرح نهایی مشخص کند. در سال‌های آخر عمر او و به علت بیماری او نقاشی با قیچی را به عنوان شیوه‌ایی جدید شروع کرد که آن را «برش» (Cut-Out) نامگذاری کرد. برخی از آخرین کارهای ماتیس کلاژهای بزرگی از کاغذهای برش خورده و به هم چسبیده بودند، که به اندازه آثار هنری خلق شده توسط هنرمندان جوان در اوایل دهه پنجاه میلادی انتزاعی و جسورانه بودند.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678085726303.webp"></figure> دیه‌گو رودریگز داسیلوا ولاسکوئز Diego Rodriguez da Silva y Velazquezدر تاریخ ۱۶ اوت سال ۱۶۲۳ پادشاه فیلیپ چهارم به عنوان مدل روبروی دیگو رودریگز داسیلوا ولاسکوئز نشست. ولاسکوئز کار پرتره پادشاه، که بیشتر به یک طراحی از سر شباهت داشت، در یک روز به اتمام رساند. پادشاه و دستیاران قدرتمند او از نتیجه بسیار خرسند بودند. دستیاران پادشاه به ولاسکوئز پیشنهاد دادند تا به مادرید نقل مکان کند و همچنین دستور دادند که هیچ هنرمند دیگری حق نقاشی کشیدن از صورت فیلیپ چهارم را ندارد و تمامی آثارهنری که تا به آن روز تولید شده و در چرخش بود باید جمع و بایگانی گردد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678085732213.webp"></figure>&nbsp;پل سزان Paul Cezanneپل سزان و امیل زولا (Emil Zola) از کودکی با یکدیگر بزرگ شدند. به گفته زولا، آن دو در یک گهوار می‌خوابیدند. آن‌ها مانند دو برادر عاشقانه یکدیگر را دوست داشتند. سزان برای زولا مانند یک الگو و منبع بود. در سال ۱۸۸۶ زولا رمان خود با عنوان «شاهکار» (L'Œuvre) را به چاپ رساند که در آن کاراکتری به نام «لَنتیِر» (Lantier) نقش اول را بر عهده داشت. شخصیت لَنتیر برگرفته از سِزان بود و داستانی که تعریف می‌کرد بی‌شباهت به سرگذشت سِزان نبود - یک تراژدی. او نسخه‌ای از نوشته خود را برای سزان فرستاد. تصدیق معما گونه نقاش از چهارم آوریل ۱۸۸۶ آخرین نامه‌ای بود که بین آن‌ها رد و بدل شد. شانزده سال بعد، خبر مرگ زولا در اکس (Aix) به سزان رسید. او خود را در اتاق حبس کرد و گریست. برای ساعت‌ها صدای مویه‌های او به گوش باغبان می‌رسید. سپس از اتاق خود بیرون آمد و با اندوهی وصف ناشدنی و در تنهایی به سمت دشت رهسپار شد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1678085475565.webp"></figure> &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنیمنبع: petapixel.com

بازسازی آثار مهم هنری از درون لنز دوربین عکاسی - بخش دوم

«دَن بانینو» (Dan Bannino) هنرمند ایتالیایی در پروژه که اخیرا آن را به اتمام رسانده است سعی کرده تا داستان آثار هنری مهم را از دید هنرمندان خالق این آثار بازسازی کند.

عکاسی که با دوربین خود داستان آثار هنری مهم را از دید هنرمندان بازسازی می‌کند - بخش اول &nbsp;«دَن بانینو» (Dan Bannino) هنرمند ایتالیایی در پروژه که اخیرا آن را به اتمام رسانده است سعی کرده تا داستان آثار هنری مهم را از دید هنرمندان خالق این آثار بازسازی کند. بانینو برای این پروژه نسبتا دشوار حدود ۳ ماه زمان صرف کرد. او نام این پروژه را «از درون چشم هنرمند» گذاشت و برای تکمیل این پروژه حدود چهار هزار مایل، بین ۲۲ شهر در فرانسه و اسپانیا، به منظور بازسازی این تصاویر مسافرت کرد.&nbsp;او می‌نویسد «برای شروع این پروژه از جنوب فرانسه و به دنبال فضاها، رنگ‌ها و غذاهایی که برای استادکاران قدیمی منبع الهام بوده سفر خود را شروع کردم» او ادامه می‌دهد که «برای اینکار به مکان‌هایی که این هنرمندان در آنجا قدم می‌زدند، ایده‌پردازی و خلق می‌کردند سر زدم و گذشته آن‌ها را از بین نزدیکان، محلی‌ها و داستان‌های رایج بین مردم دنبال کردم.»زمانی که بانینو اطلاعات مورد نظر خود را یافت، ده صحنه از خلق آثار هنری مهم این هنرمندان چیره‌دست را با کمک دوربین عکاسی بازسازی کرد. &nbsp;فرانسیس گویا Francisco Goyaگویا یکی از معدود هنرمندان قدیمی است که هم در طول حیات هنرمندی مشهور بود و هم پس از مرگ بر شهرتش افزوده شد. تکنیک او بارها مورد مطالعه قرار گرفته و همچنان رمزآلود است. او برای آخرین ضربه‌های قلم خود شیوه جدیدی ابداع کرد. او صبر می‌کرد تا نور روز بگذرد و با شروع تاریکی کلاه شاپو مخصوص خود، که تعدادی شمع بر روی لبه‌ آن کار گذاشته بود را بر سر می‌گذاشت؛ شمع‌ها را دانه دانه روشن می‌کرد و با استقبال از نور شمع‌ها، به آرامی تاریکی را در آثار هنری خود به تصویر می‌کشید.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677484629820.webp"></figure>&nbsp;آنری دو تولوز لوترک Henri de Toulouse-Lautrecآنری دو تولوز لوترک از همنشینی با دوستان و خانواده بسیار لذت می‌برد و گاها تمام زمان خود را صرف آشپزی و خوردن و نوشیدن با نزدیکان صرف می‌کرد. با این حال، این نقاش فرانسوی، قبل از سر رسیدن مهمانان برای صرف غذا، درون تمامی تنگ‌های آب ماهی قرمز رها می‌کرد تا مطمئن شود که مهمانانش به جای نوشیدن آب، شراب می‌نوشند. به این طریق هیچ مهمانی نبود که بعد از صرف شام مست نباشد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677484685600.webp"></figure>&nbsp;وینسنت ون‌گوگ Vincent van Goghون‌گوگ از جمله هنرمندانی بود که در طول عمر خود با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم کرد و از او به عنوان نقاشی که گوش خود را برید یاد می‌شود. اما مطالعات اخیر نشان می‌دهد که ماجرای بریده شدن گوش این هنرمند در یک درگیری با دوست هنرمندش، پل گوگن (Paul Gauguin)، رخ داده است. گوش چپ او به کل بریده شده بود (برخلاف این باور که تنها تکه‌ای از گوش او بریده شده) و وینسنت علی‌رغم خون‌ریزی شدید گوش خود را در کاغذی پیچید و به فاحشه‌خانه مجاور برد. او گوش خود را به یکی از کارمندان آنجا هدیه کرد که این زن با دیدن این هدیه از حال رفت و بیهوش شد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677484709833.webp"></figure>&nbsp;پیه‌ر آگوست رِنوآر Pierre Auguste Renoirافراد کمی می‌دانند که پیه‌ر آگوست رنوآر در ۲۵ سال آخر زندگی خود از بیماری آرتروز رنج می‌برد. در یک فیلم نادر از سال ۱۹۱۵، رنوآر ۷۴ ساله را می‌بینیم که در زیر سه پایه خود نشسته است و روی بوم رنگ می‌زند؛ در حالی که پسر کوچکش کلود، ۱۴ ساله، کنار او ایستاده تا پالت را آماده کند و قلم مو را در دست پدرش که برای همیشه گره خورده قرار دهد. رنوآر در سال‌های آخر عمر خود روی صندلی چرخ‌دار می‌نشست و برای حرکت شدیدا به کمک دیگران محتاج بود. گاهی اوقات درد‌های او به قدری زیاد بود که دچار تشنج می‌شد، اما با این حال تا لحظه آخر دست از خلق آثار هنری برنداشت.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677484738737.webp"></figure>&nbsp;اِل گرِکو El Grecoاِل گرکو (دومنیکو تئوتوکوپولی) (Domenico Theotocupuli) از یونان به شهر توله‌دو (Toledo) در اسپانیا مهاجرت کرد و به سرعت پله‌های شهرت و ترقی را طی کرد. او به سرعت به یکی از پردرآمدترین هنرمندان دوران خود بدل شد. با اعتماد به نفس، ولخرجی و سرکشی، ال گرکو نوازندگان را استخدام ‌می‌کرد تا در حالی که او غذا می‌خورد و به دلیل عدم پذیرفتن خواسته‌های مشتری‌هایش به خود افتخار می‌کرد برای او بنوازند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677484767419.webp"></figure>&nbsp; &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنیمنبع: petapixel.com

بازسازی آثار مهم هنری از درون لنز دوربین عکاسی - بخش اول

تابلوی «خدایان باستانی ما» از ساتورنینو هِران یک نقاشی استادانه از مدرنیسم مکزیک متعلق به اوایل قرن بیستم است. این تصویر نشان دهنده عزت، قدرت و شکوه مردم مکزیک در دوران قبل از قرن شانزدهم و حمله اسپانیاست.

ساتورنینو هِران - خدایان باستانی ماSaturnino Herran - Our Ancient Gods &nbsp;تابلوی «خدایان باستانی ما» از ساتورنینو هِران یک نقاشی استادانه از مدرنیسم مکزیک متعلق به اوایل قرن بیستم است. این تصویر نشان دهنده عزت، قدرت و شکوه مردم مکزیک در دوران قبل از قرن شانزدهم و حمله اسپانیاست. ساتورنینو هِران «خدایان باستانی ما» را به عنوان قهرمان بومی‌گرایی نقاشی کرد، جنبشی که ارتقاء و احترام مردم و فرهنگ بومی را ترویج می‌کند. هِران یکی از بنیانگذاران بومی‌گرایی و مدرنیسم در هنر مکزیک بود که هنرمندان بعدی و مشهورتر مکزیکی مانند دیه گو ریورا و فریدا کالو آن را ادامه دادند. &nbsp;زمینه تاریخیساتورنینو هِران در سال ۱۹۱۴ ماموریت یافت تا مجموعه‌ای از سه نقاشی دیواری، معروف به سه گانه را برای تزیین دیوارهای کاخ دی بلاس آرتس در مکزیکو سیتی خلق کند. سه نقاشی دیواری او در راستای تجلیل از میراث مکزیک بود و یک پنل به طور کامل بر میراث مکزیک قبل از دوران کریستوف کلمب تمرکز داشت. اثر «خدایان باستانی ما» یک مطالعه رنگ‌روغن کوچک در آماده‌سازی برای نقاشی دیواری بزرگ است. نقاشی دیواری بزرگ برگرفته از «خدایان باستانی ما» تنها یکی از سه نقاشی دیواری بود که قبل از مرگ زودهنگام هِران بر اثر عوارض معده در سال ۱۹۱۸ تکمیل شد. ساتورنینو هِران در زمان مرگ تنها ۳۱ سال سن داشت. با توجه به عمر کوتاه و سفارش‌های انجام نشده «خدایان باستانی ما» از مهم‌ترین و زیباترین آثاری است که از او به جا مانده است.&nbsp;&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677482512797.webp"></figure> &nbsp;مدل‌های بومیاثر «خدایان باستانی ما» اثر رنگ روغن و تقریبا کوچکی در ابعاد ۱۰۱ در ۱۱۲ سانتی‌متر است و پنج فیگور حاضر در تصویر یک دوم ابعاد حقیقی ترسیم شده‌اند. اما نسخه‌ای که برای دیوارهای سالن تئاتر مکزیکو سیتی در نظر گرفته شد دو برابر سایز اثر بود که ابعاد حقیقی افراد حاضر در اثر را به تصویر می‌کشید. ساتورینو هِران از مردان غرب مکزیک به عنوان الگوهای خود برای نقاشی «خدایان باستانی ما» به دلیل ویژگی‌های ظاهری بارز بومی استفاده می‌کند. مردم محلی اطراف خوچیکالکو (Xochicalco)، یک منطقه باستانی پیش از کلمب، به دلیل داشتن اجداد مایا، تئوتیوآکان و ماتلاتزینکا ار محبوب‌ترین سوژه‌های ساتورنینو هِران محسوب می‌شدند.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677482582333.webp"></figure> &nbsp;بلوغ هنریاین ترکیب‌بندی قطعاً نشان دهنده بلوغ هنری هِران در استفاده از رنگ‌های تیره و خاکی است. رنگ‌های روشن و زنده آثار قبلی او با ظرافت‌های کم‌رنگ‌تر جایگزین می‌شود. با این حال این رنگ‌های خاموش تأثیر کار را کم نمی‌کند. در واقع، رنگ‌آمیزی هوشمند او اجازه می‌دهد تا خطوط حسی و بی‌حال چهره‌ها به راحتی مورد توجه قرار بگیرند. رزمندگان خوش‌سیما با ماهیچه‌های محکم و بدن‌هایی لاغر ایستاده‌اند. بدن‌های قهرمانانه و اروتیک آن‌ها با اندکی تنش به صورت قریب‌الوقوع در حالت‌های دلپذیر ظاهر می‌شوند. البته آن‌ها کاملاً آرام نیستند، اما تنشی هم در کار نیست. در چهره‌های آرام و عضلات خمیده‌ آن‌ها احساس عمل و عدم تحرک به چشم می‌خورد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677482605108.webp"></figure>نقاشی در مقابل رنگساتورنینو هِران ۲۹ سال سن داشت که اولین نمونه از «خدایان باستانی ما» را در ۱۹۱۶ به اتمام رساند. با این حال او بعد از گذراندن بیش از پانزده سال تمرین طراحی به مرحله استادی در نقاشی رسیده بود. از زمان وقوع رنسانس در ایتالیا بحث پیرامون نقاشی در مقابل رنگ برقرار بوده است. تا جایی که میکل‌آنژ و تیتیان هم در مسیر حرفه‌ای خود با این مقوله برخورد کردند. آیا بهتر است از طریق ایجاد خطوط قوی مانند میکل‌آنژ، نقاشی کرد یا مانند تیتیان، که از رنگ‌های قوی و سایه استفاده می‌کند؟ با توجه به خطوط قوی محیطی که دور فیگور‌ها کشیده شده کاملا مشخص است که ساتورنینو هِران از شیوه نقاشی پیروی می‌کند. خطوط محیطی در عین حال که ضخیم و پررنگ هستند اما خاصیت سیال و سینوسی خود را حفظ می‌کنند. خطوط در این اثر بسیار نزدیک به خطوط گرافیکی بود که هِران برای طراحی کتاب‌ها و مجلات به کار می‌برد. تاثیر آموزش‌های تصویرگری و نقشه‌کشی به وضوح در آثار هِران به چشم می‌خورد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677482689683.webp"></figure><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677482689682.webp"></figure>ادای احترام به دوران پیش از کریستوف کلمباین نقاشی پر از تصاویر و المان‌هایی است که مناسب اعضای نخبگان دوران قبل از کریستوف کلمب است، مانند فنجان بخار کاکائو، گوشواره‌های طلا، پرهای قرمز و صندل‌های چرمی. تنها افراد نخبه و بالادست جامعه در آن دوران قادر بودند تا این چنین زندگی کنند. ساتورنینو هِران در عین حال تصویر افرادی را ترسیم می‌کند که گویا قبل از حمله اسپانیا به مکزیک از جایگاه ویژه‌ای در علم، اقتصاد و سیاست برخوردار بوده‌اند. این مردم جزو آن دسته از فرهنگ‌هایی به حساب می‌آیند که طی حمله‌های ویرانگر جهان‌گشایان قرون‌ گذشته به کلی تاراج شدند. بنابراین، در حالی که اشراف اروپایی پرتره‌هایی را از خود نقاشی کرده‌اند که در طول قرن‌ها ماندگار شده است، اشراف مکزیکی پیش از کریستوف کلمب بی‌تصویر و فراموش شده هستند.از این رو، ساتورنینو هِران با ادای احترام به فرهنگ قبل از کلمب به این نابودی فرهنگی می‌پردازد. استفاده گسترده او از نقوش بومی، غنای فرهنگی و سبک قدرتمند همگی این شخصیت‌های پیش از کلمب را به وضعیت تقریباً خداگونه ارتقا می‌دهد. آن‌ها فراموش شدگان محترم و شایسته‌ای هستند. آن‌ها «خدایان باستانی ما» هستند.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1677482710239.webp"></figure> &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنی&nbsp;منبع: dailyartmagazine.com

هنر هفته - «خدایان باستانی ما» اثری از ساتورنینو هِران

عشق در طول تاریخ از جمله موضوعاتی است که توجه بسیاری از هنرمندان با ذهنیت‌های گوناگون را به خود مشغول کرده است. این مفاهیم عاشقانه که در سبک‌های مختلف به تصویر کشیده شده، در تعداد بیشماری از رسانه‌ها ارائه شده است و بارها و بارها بینندگان را مجذوب خود می‌کند.

عشق در هنر : هنرِ عشق&nbsp;عشق در طول تاریخ از جمله موضوعاتی است که توجه بسیاری از هنرمندان با ذهنیت‌های گوناگون را به خود مشغول کرده است. این مفاهیم عاشقانه که در سبک‌های مختلف به تصویر کشیده شده، در تعداد بیشماری از رسانه‌ها ارائه شده است و بارها و بارها بینندگان را مجذوب خود می‌کند.با توجه به این اصل که تعداد بسیاری نمونه دال بر اهمیت موضوع عشق در دنیای هنر موجود است، ما در این مقاله سعی کردیم که تعدادی از آثار هنری که به ویژگی‌های عشق از زوایای جدیدی پرداخته‌اند و معانی تازه‌ای را برای این واژه ترسیم کرده‌اند بپردازیم. &nbsp;کوپیدو Cupidکوپیدو، پسر ونوس که نماد عشق است و به مهم‌ترین عضو روز ولنتاین بدل شده است. این پیکره مرمری رومی، که قدمت آن به قرن ۱ میلادی برمی‌گردد، از یک نمونه برنزی که توسط مجسمه‌ساز یونانی لوسیپوس (Lysippos) در قرن ۴ قبل از میلاد خلق شده بود ساخته شده است و خدای جوان عشق را در حال کشیدن کمان مشهور خود نشان می‌دهد.&nbsp;کلودیو کورسی (Claudio Corsi)، متخصص آثار باستانی شرکت کریستیز در رابطه با این تندیس کوپیدو می‌گوید «در این اثر دنیایی از انتظار نهفته است؛ این که کوپیدو تیرش را برای چه کسی آماده می‌کند؟ این اثر برای من شهادتی است بر شیفتگی ما با قدرت پایدار، غیر قابل انکار و نامیرای عشق.»<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1676277770168.webp"></figure> &nbsp;بدون عنوان (عاشقان کامل) Untitled&nbsp;برای قرن‌ها هنرمندان سعی داشتند که در آثارشان لحظه عاشق شدن را ترسیم کنند. فلیکس گونزالس تورس (Felix Gonzalez Torres) در سال ۱۹۹۱ اثر «بدون عنوان (عاشقان کامل)» (Untitled - Perfect Lovers) خود را ارائه کرد که یکی از معدود آثاری است که می‌خواهد عشق را با شکوه ناقص خود بازنمایی کند. این اثر که از دو ساعت بزرگ و ارزان که با باتری کار می‌کنند تشکیل شده و هر دو بر روی یک زمان تنظیم شده‌اند. اما نکته جالب زمانی است که باتری یکی از این دو ساعت زودتر از دیگری از کار می‌افتد و قبل از اینکه مجدداً تنظیم شود و دوباره به تراز برگردد آرام آرام از دیگری عقب می‌ماند. استعاره‌ای تکان دهنده و قدرتمند نه تنها برای گذشت زمان، بلکه برای ماهیت غالباً ناقص و در عین حال ماندگار عشق.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1676277791498.webp"></figure>&nbsp;هیولا The Beastجیم داین (Jim Dine)، هنرمند پاپ آرت آمریکایی در رابطه با روز ولنتاین گفته «از بچگی این روز را دوست داشتم، نه بخاطر اینکه عاشق بودم، بلکه رنگ قرمز این روز را دوست داشتم.» او در دهه شصت میلادی سعی می‌کرد تا پرتره‌ای از خود نقاشی کند به شکلی که اجزا صورتش در آن نباشد و تنها احساسات او را بیان کند. او شکلی را می‌خواست که نماد خلاقیت و اشتیاق او باشد: «الگویی برای احساسات من.» داین قلب را انتخاب کرد و برای بیش از نیم قرن از این شکل در بسیاری از آثارش بهره برد. اثر هیولا یک نسخه وهم‌آور و پر جنب و جوش با رنگ قرمز است که ضربان زندگی در آن جریان دارد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1676277812209.webp"></figure> &nbsp;زوج کنگویی&nbsp; The Congolese Coupleرویارویی با یک اثر هنری تا این حد مهربان و صمیمی در هنر کنگو شگفت‌انگیز است. این فیگورها، در حالی که دستانشان روی شانه‌های یکدیگر قرار گرفته است، یک زوج زیبا با احساس وحدت و همدلی را نشان می‌دهند. برونو کلیسنس (Bruno Claessens)،‌ مدیر اروپایی بخش آفریقا و اقیانوسیه کریستیز می‌گوید «این نوع مجسمه‌های کنگویی با جامعه لِمبا (Lemba) مرتبط بود و دیدگاه آن‌ها به ازدواج پایدار را به عنوان یکی از نیازهای یک زندگی موفق بیان می‌کند.»<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1676277834590.webp"></figure>&nbsp;عشاق The Loversسوررئالیسم زمین‌بازی برای زوایای تاریک عشق است که توسط بسیاری از هنرمندان از جمله سالوادور دالی (Salvador Dali)، آندره ماسون (Andre Masson)، پول دلوو (Paul Delvaux) و رنه ماگریت (Rene Magritte) مورد بررسی قرار گرفته است. در اثر عشاق از رنه ماگریت هنرمند تمرکز را بر روی سرِ زن و مردی که از زیر یک چادر سفید یکدیگر را می‌بوسند قرار داده است. در این اثر جایگاه مرد کمی محکم‌تر و مسلط‌‌‌تر است و خمیدگی‌های سرهای پیچیده شده در پارچه شکلی قلب مانند به خود گرفته است. آیا ماگریت جنبه‌هایی از عشق مانند عدم شناخت و درک واقعی دیگری و ارتباط عشق و مرگ را در این اثر نمایش داده است؟ جواب این سوال در نوع برداشت ما از اثر نهفته است.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1676277853705.webp"></figure> &nbsp;از پنجره From Windowمجموعه «از پنجره ۱۹۷۴» متعلق به هنرمند ژاپنی ماساهیسا فوکاسه (Masahisa Fukase) است. این مجموعه از کتاب عکس‌های فوکاسه جمع‌آوری شده. یک پروژه سیزده ساله که تنها سوژه آن همسر فوکاسه است. وقتی یوكو (Yohko) هر روز از خانه خود بیرون می‌رود، هم از لذت فوکاسه لذت می‌برد و هم از توجه او خفه می‌شود، در حالی كه فوكاسه از پنجره از او عکس برمی‌دارد، یوکو لبخند می‌زند، می‌چرخد یا اخم می‌كند. زمانی که یوکو در سال ۱۹۷۶ ماساهیسا را ترک می‌کند او با همین هیجان شروع به عکاسی از کلاغ‌ها می‌کند و این روند را تا زمانی که دوباره ازدواج می‌کند ادامه می‌دهد. اما فوکاسه در سال‌های پایانی عمر خود به کما می‌رود و یوکو به مدت بیست سال بر بالین او حاضر می‌شود. یوکو می‌دانست که فوکاسه هیچ‌گاه از کما برنخواهد گشت اما اعتقاد داشت ماساهیسا بخش بزرگ و انکار نشدنی از زندگی اوست.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1676277870794.webp"></figure> &nbsp;عشق Loveاز اوایل دهه هفتاد میلادی تندیس‌های عشق از رابرت ایندیانا (Robert Indiana) از تمامی شهر‌های بزرگ دنیا سردرآورد. با اینکه امروزه این تندیس و نوشته نماد روز عشاق و ولنتاین شده اما در ابتدا هدف هنرمند بیشتر متوجه خلق نمادی برای روز کریسمس بود.&nbsp; در حقیقت ایده ایندیانا طرحی بسیار آشنا از حروف سراف بود که کلمه «عشق» (LOVE) را ترسیم می‌کرد و برای کارت پستال‌های سال نو میلادی موزه هنرهای مدرن بود. رابرت ایندیانا که یک مسیحی معتقد بود نشانه‌هایی از باورهای مذهبی خود را نیز در این طرح گنجاند. او در نامه‌ای به یک مجموعه‌دار آثار هنری گفت « و کلمه عشق به شکل پاک‌نشدنی بر پیشانی هر‌کدام از ما نقش بسته، با جمله‌‌ای کمی متفاوت مثل "خدا عشق است"؛ بر روی تک تک دیوارهای خانه‌ها در محله مِری بِیکر اِدی (Mary Baker Eddy) تا انتهای جهان» با گذر زمان مجسمه‌های ایندیانا هویت تازه خود را پیدا کردند با اینکه این هنرمند فقید رابطه عشق و نفرت را با اثر خود تجربه می‌کرد. او در مصاحبه‌ای گفت «این یک ایده فوق‌العاده بود و در عین حال یک اشتباه بسیار بد». با این حال این تندیس تا سالیان به عنوان نمادی برای عشاق شناخته خواهد شد.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1676277887547.webp"></figure>&nbsp; &nbsp;&nbsp;منبع: tate.org - christies.com - mymodernmet.com &nbsp;&nbsp; &nbsp;

عشق در هنر؛ هنرِ عشق

هنر در خدمت انقلاب نگاهی است به اهمیت هنر در انقلاب‌ها و چگونگی به تصویر درآمدن انقلاب‌ها در آثار هنری

هنر در خدمت انقلاب نگاهی است به اهمیت هنر در انقلاب‌ها و چگونگی به تصویر درآمدن انقلاب‌ها در آثار هنری.&nbsp; &nbsp;«سوپرماتیسم»اثر کازیمیر مالویچ<img src="https://lh4.googleusercontent.com/Qt7JPjKm4KVmwPywTa8oCiGZ4kaTT8uOCfhBerCmrxTkUnYS3_S45o88G2nAOjTP3DEyvmCtshbotbKibLEPhDFOCE68ABAILzDYCmwPnWf303oFeNOkifGh885_TvgB-PwvGHblAn6YJ98d3fYr2tM">مالویچ جنبش سوپرماتیسم را در سال‌های منتهی به انقلاب روسیه توسعه داد. این جنبش به جای به تصویر کشیدن اشیا، به برتری احساس در آثار هنری اهمیت می‌داد. در روسیه قبل از انقلاب به او اجازه شکوفایی داده شد و چند سال پس از انقلاب نیز در مدارس تدریس کرد و حتی رئیس موسسه فرهنگی هنری دولتی ٫پتروگراد بود. با این حال، استالینیسم به سرعت آزادی هنرمندان را سرکوب کرد و آوانگاردهای روسیه به ویژه تحت تعقیب قرار گرفتند. انتزاع ممنوع شد و رئالیسم سوسیال به فرم هنری رسمی حزب تبدیل شد. این نمونه‌ای از این است که چگونه هنرمندی که زمانی از انقلاب سود می‌برد، در نهایت مورد ‌بی‌لطفی آن قرار می‌گرفت. &nbsp;«خانه سابق کیو جین»اثر وو گوا ژونگ<img src="https://lh5.googleusercontent.com/BusemCrWktjqDJIR-V0HIL6BXThDaPFX5RxH5aIdXWD5XfXeVAfHb0EMRTBeOUoeljPklbF35NCtGC2Y7XbBMYZqMmB3G2E8YuAjQo8jag2UEjN1al0-W0a0kHMVQZ8qpEWbkSDJ53B3gkqs9y2VfVc">وو گوا ژونگ در بین بسیاری از علاقه‌مندان هنر به عنوان بنیانگذار نقاشی مدرن چینی شناخته می‌شود. با این حال، او در دوران چین کمونیست به کار سخت محکوم شد و بسیاری از آثار اولیه او در طول انقلاب فرهنگی از بین رفت، زیرا آن‌ها را مطابق با منافع سیاسی مائوتسه تونگ نمی‌دانستند. در اینجا او خانه اجدادی کیو جین که یک انقلابی، فمینیست و نویسنده چینی بود را نقاشی کرده است. کیو جین پس از یک قیام ناموفق علیه سلسله چینگ اعدام شد. این نمونه‌ای است از هنرمندی که در یک انقلاب مورد آزار و اذیت قرار گرفت و نماینده هنرمند دیگری بود که در جریان یک انقلاب جداگانه نیز مورد آزار و اذیت قرار گرفته بود که وو گوا ژونگ تلاش کرده تا یک رشته مشترک بین آن‌ها ایجاد کند.&nbsp; &nbsp;«گارد سرخ»&nbsp;<figure class="image"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/gB5vwp49K39vF2biV_QWENmMJhtY7wxoVyWTBjHGPz_bpJBynrLTPFErQ5c0gkPUtpL3Ay4BUZwFOZLjmVu9GdZ7DGEPPWd3I_UeGBFr8LZBB_Q34rKND_DypEvXMTFcCzNcYbpTR19fV6iKv1ARGCo"></figure>این پوستر اعضای گارد سرخ را نشان می‌دهد که یک گروه دانشجویی در طول انقلاب فرهنگی در چین بودند. این گروه توسط مائو تسه تونگ برای کمک به او برای به دست گرفتن کنترل مجدد کشور بوجود آمده بودند و به شدت شستشوی مغزی می‌شدند. گارد سرخ در پوسترهای خود از شعار «شورش موجه است» استفاده کرد و مردم و نهادها را به وحشت انداخت. در نهایت، در خطر جنگ داخلی، مائو مجبور شد ارتش را برای کمک به برقراری صلح فراخواند و برخی از افراد گاردهای سرخ احساس خیانت کرده و تلاش برای شورش کردند؛ هرچند این شورش به سرعت توسط ارتش سرکوب شد. این پوستر نمونه‌ای از تبلیغاتی است که برای ترویج نقش گارد سرخ در انقلاب فرهنگی چین استفاده می‌شد. &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنیمنبع: artsandculture.google.com &nbsp;

هنر در خدمت انقلاب - بخش سوم

هنر در بین جوامع مختلف از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده و خواهد بود؛ اما در دنیای امروز علاقه‌مندان به هنر بیش از هر زمان دیگری از مزایای پیشرفت تکنولوژی برای لذت بردن از آثار هنری بهره می‌برند.

دیدن آثار هنری آنلاین یا حضوری؟ &nbsp;در حال حاضر و با توجه به اتفاقاتی که در سال‌های گذشته رخ داد، برای مثال شیوع بیماری کووید ۱۹، تماشای آثار هنری بصورت آنلاین اهمیت بسیاری پیدا کرده است؛ و تعداد افرادی که به تماشای آثار هنری بصورت آنلاین رو آورده‌اند روزانه افزایش پیدا می‌کند. هرچند در این میان تعدادی از افراد هم هستند که باورهای سنتی‌تری را دنبال می‌کنند و همچنان اعتقاد دارند که تنها راه تماشای درست آثار هنری به صورت حضوری است. آن‌ها دلایلی را ذکر می‌کنند از جمله اینکه بینندگان آنلاین نمی‌توانند جاذبه، حضور، مقیاس، بافت، رنگ، ظرافت، کمال، نقص، ذات، عواطف، هاله‌ها، معنویت‌ها، شدت‌ها یا عمق هنر را احساس یا تجربه کنند. به اعتقاد این افراد درک این جزییات تنها در صورتی رخ می‌دهد که بیننده از نزدیک اثر هنری را مشاهده کند.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675596126805.webp"></figure>بدون شک تمامی این نکات درست است و تمامی افرادی که به هنر علاقمند هستند به این اصل واقفند. اما در حال حاضر که شرایط در حال تغییر است بهترین کار بالا بردن کیفیت و کارایی برای تماشای آنلاین آثار هنری است. در دنیای امروز و با توجه به پیشرفت روزافزون تکنولوژی می‌توان ساز و کاری بنا کرد که تماشای آثار هنری آنلاین به اندازه تماشای حضوری آثار برای بازدیدکنندگان لذت‌بخش باشد. تغییر مسیری که بشر پیش گرفته بدست ما نیست اما می‌توان برای بالا بردن کیفیت در آینده قدم برداشت. خبر خوب این است که برنامه‌نویسان و مهندسان با استعداد و بسیار ماهر در حالی که ما صحبت می‌کنیم مشغول کار هستند و تلاش می‌کنند تا مشاهده آنلاین را به اندازه دیدن حضوری آثار هنری غنی و جذاب کنند. حال می‌‌خواهیم به نکاتی از این دست اشاره کنیم:<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675595938687.webp"></figure><ul><li>در فضای آنلاین آثار هنری بسیار بیشتری نسبت به موزه‌ها و گالری‌ها در دسترس بینندگان قرار می‌گیرد.</li><li>سرعت بالاتر برای تماشای انبوه آثار هنری.</li><li>شما می‌توانید از هر دوره زمانی و هر گوشه از کره زمین آثار و هنرمندان جدید و مهیج را کشف کنید.</li><li>نیازی نیست که به صورت آنلاین با کسی صحبت کنید. شما می‌توانید در مورد هر اثر هنری که با آرامش به دنبال آن هستید تصمیم خود را بگیرید. بدون تداخل می‌توانید حقایق را مرور کنید، تحقیق کنید و اطلاعات مورد نیاز خود را جمع‌آوری کنید. شما می‌توانید نظرات خود را شکل دهید. این لذت بدون وقفه کاملاً مطابق با شرایط شما است. تمام وقت شماست.</li><li>شما می‌توانید با هنرمندان، پرسنل گالری، کیوریتورها، منتقدان و سایر افراد که هرگز نتوانسته‌اید شخصاً با آن‌ها ملاقات یا ارتباط برقرار کنید بصورت آنلاین ملاقات کرده و با آن‌ها وارد گفتگو شوید.&nbsp;</li><li>دسترسی به پرسنل گالری و هنرمندان بصورت آنلاین به مراتب آسان‌تر است تا در زندگی واقعی.&nbsp;</li><li>دیدن یک اثر بصورت آنلاین ذوق بیشتری را برای دیدن اثر به شکل حضوری در شما ایجاد می‌کند.</li><li>تماشای اثر آنلاین برای افرادی که در فضای عمومی مثل گالری‌ها راحت نیستند گزینه مناسب‌تری است.&nbsp;</li><li>بسیاری از خریداران احتمالی می‌خواهند اطمینان حاصل کنند که آنچه را که آن‌ها نگاه می‌کنند دوست دارند یا خرید آن را قبل از دیدن حضوری از طریق درمیان گذاشتن نظرات خود بصورت آنلاین با افراد آگاه نهایی کنند.</li><li>قیمت اغلب آثار هنری در فضای آنلاین مشخص است و برای بسیاری از خریداران در اختیار داشتن قیمت آثاری که به آن‌ها علاقمند هستند حائز اهمیت است.</li></ul><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675595954759.webp"></figure><ul><li>خرید اثر هنری به صورت آنلاین به مراتب ساده‌‌تر از خرید بصورت حضوری است. بسیاری از فروشنده‌ها و خریداران از فروش‌های حضوری احساس آرامش نمی‌کنند.</li><li>هنرمندان و گالری‌ها قابلیت مدیریت هر چه دقیق‌تر آثاری را که نمایش می‌دهند را دارند و در عین حال توضیحاتی پیرامون نحوه نمایش خود را نیز ضمیمه می‌کنند.&nbsp;&nbsp;</li><li>در فضای آنلاین هنرمندان و گالری‌ها این امکان را دارند تا آثار خود را در فضاهای داخلی به خریداران نشان دهند و از این رو فروش موفق‌تری خواهند داشت.</li><li>هنرمندان می‌توانند نکات و جزییاتی از آثار خود را در فضای آنلاین به نمایش درآورند که کمتر ببینده‌ای در بازدید حضوری به آن دقت خواهد کرد.</li><li>هنرمندان و گالری‌ها می‌توانند با قرار دادن اشیاء مشترک در تصاویر خود برای مقایسه، مانند یک مداد یا خط‌کش، از نماهای نزدیک برای مقیاس گذاری جزئیات یا مناطق کوچک هنری استفاده کنند. این امر درک بهتری از پیچیدگی، دقت، مهارت یا میزان کار لازم برای ایجاد این اثر هنری را به بینندگان می‌دهد.</li><li>هنرمندان و گالری‌ها می‌توانند بخش‌هایی از اثر را نشان دهند كه مردم معمولاً به آن‌ها نگاه نمی‌كنند یا به آن‌ها فكر نمی‌كنند مانند پشت، پایین، لبه‌ها یا كناره‌ها كه فقط در صورت مشاهده فیزیکی اثر هنری بر روی دیوار یا پایه یا بیرون آوردن از قاب آن قابل مشاهده است.</li><li>تصاویر خوب از نزدیک می‌توانند جزئیات را حتی بهتر از تماشای آن‌ها با چشم غیر مسلح نشان دهند.</li><li>هنرمندان و گالری‌ها می‌توانند بخش‌ها یا حوزه‌های هنری را به نمایش بگذارند که در غیر این صورت بینندگان ممکن است آن‌ها را از دست بدهند یا از آن‌ها چشم‌پوشی کنند یا حتی فکر نمی‌کنند که به آن‌ها نگاه کنند.</li><li>اگر بینندگان آنلاین درباره هنر سوالاتی دارند یا می‌خواهند قسمت‌های خاصی را کمی بهتر ببینند تا تجربه کامل‌تری داشته باشند، هنرمندان و گالری‌ها می‌توانند این تصاویر را برای آن‌ها ارسال کنند.</li><li>مردم می توانند در تمام ساعات شبانه روز به صورت آنلاین آثار هنری را مشاهده کنند. هیچ ساعتی وجود ندارد، زمان باز یا بسته شدن، روشن و خاموش شدن چراغ‌ها، اعلامیه‌های بسته شدن، دستیاران گالری که به شانه شما ضربه می‌زنند، محافظانی که شما را بیرون می‌کنند و غیره.</li></ul><figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675595974990.webp"></figure><ul><li>بینندگان آنلاین می‌توانند در اوقات فراغت خود و تا زمانی که بخواهند آثار هنری را ببینند. آن‌ها لازم نیست نگران ازدحام جمعیت و محدودیت‌های زمانی باشند، اینکه آیا جلوی دید کسی را می‌گیرند، آیا کسی دید وی را کور می‌کند، بعلاوه که از سر و صدای پس زمینه دیگر خبری نیست.</li><li>بینندگان آنلاین آثار هنری می‌توانند تمام وقت و توجه خود را به تماشای آثار هنری بدهند. وقتی حضوری به موزه و گالری می‌روید، انواع حواس پرتی‌ها وجود دارد که باعث ایجاد اختلال در لذت بردن شما از تماشای اثر هنری می‌شود.</li><li>برای بسیاری از افراد که دانش کافی درباره هنر ندارند پرسیدن سوال پیرامون مسائل هنری بصورت آنلاین روش ساده‌تری محسوب می‌شود.</li><li>شما برای تماشای یک اثر هنری بصورت آنلاین می‌توانید ساعت‌ها وقت بگذارید، اتفاقی که در دنیای حقیقی دشوار خواهد بود.&nbsp;</li><li>شما می‌توانید هنگام تماشای آثار هنری بصورت آنلاین بخورید، بنوشید و هر آنچه که دوست دارید دود کنید.&nbsp;</li><li>شما با هر پوششی که دوست داشته باشید می‌توانید به تماشای آثار هنری آنلاین بنشینید.&nbsp;</li><li>بینندگان آنلاین نیازی به رانندگی یا حمل و نقل عمومی ندارند، در ترافیک گیر نمی‌کنند، برای پیدا کردن جای پارک دردسری متحمل نخواهند شد، در صف منتظر نمی‌مانند و غیره.</li><li>برای تماشای آنلاین آثار هنری شما هزینه‌ای نمی‌کنید.</li><li>موقعیت جغرافیایی هنرمند و گالری در تماشا و خرید‌های آنلاین اهمیتی ندارد، چرا که تمام مردم از سراسر جهان می‌توانند از آثار هنری لذت ببرند.&nbsp;</li><li>در بازدید آنلاین دیر یا زود رسیدن وجود خارجی ندارد.</li></ul>&nbsp;با در نظر گرفتن تمامی مواردی که ذکر شد شاید تماشای آثار هنری به صورت آنلاین تجربه‌ فوق‌العاده‌ای را برای شما رقم بزند.&nbsp; &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنیمنبع: artbusiness.com

دیدن آثار هنری آنلاین یا حضوری؟

از جا بر‌می‌خیزی تا از پشت پنجره شرایط آب و هوا را بررسی کنی. پرده‌ها را کنار می‌زنی و به شهر و پشت‌بام‌هایی که از برف پوشیده شده خیره می‌شوی

زمستان در پاریس؛&nbsp;«پشت بام‌های برفی»اثری از گوستاو کایبوت - Gustave Caillebotte &nbsp;زمانی که چشمانت را با اولین نور صبحگاهی که از پشت پنجره وارد اتاق می‌شود باز می‌کنی. درست در همان لحظه است که با دیدن بخاری که از دم و بازدمت پدیدار شده به سرمای هوا پی خواهی برد. این یک صبح زمستانی سرد برای تو و پاریس خواهد بود. از جا بر‌می‌خیزی تا از پشت پنجره شرایط آب و هوا را بررسی کنی. پرده‌ها را کنار می‌زنی و به شهر و پشت‌بام‌هایی که از برف پوشیده شده خیره می‌شوی. دیشب باران آمده و امروز صبح تمام سطح کرم و خاکستری شهر پاریس در لایه‌ای سفید از برف پوشیده شده است. آسمان تیره و روشنایی برف‌ سفید کنتراست زیبایی بوجود آورده است. پاریس از شهر نور به شهر برف بدل شده است. گوستاو کایبوت در اثر هنری «پشت بام‌های برفی» به بررسی اثرات جوی در منظر شهری که بر اثر آب و هوای نامساعد تغییر یافته است می‌پردازد. البته این پاریس تفاوت‌های بسیاری با پاریسی که در ذهن ما نقش بسته است دارد که در این مطلب این شهر را از دید گوستاو کایبوت بررسی خواهیم کرد.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675173130969.webp"></figure>گوستاو کایبوت (۱۸۴۸-۱۸۹۴) نقاش امپرسیونیست و دوست صمیمی کلود مونه، آگوست رنوار و کامیل پیسارو بود. او اکثر عمرش را در شهر پاریس و حومه آن سپری کرد و از این رو سوژه اکثر آثارش برگرفته از همین فضاهای شهری است. او بر خلاف بسیاری از دوستان نقاش امپرسیونیست خود، از المان‌های رمانتیسیسم پیروی نمی‌کرد و با رئالیسم عینی نقاشی می‌کرد. او سوژه‌هایش را رمانتیک نمی‌کرد و به همین دلیل جزئیات بی‌نظیر و رنگ‌های معمولی آن‌ها را درج می‌کرد. هر لحظه نمی تواند زیبا باشد. هر لحظه نباید زیبا باشد زیرا زندگی جریان پیوسته لحظات زیبا نیست. زندگی عمدتاً مملو از لحظات معمولی است، و این دقیقاً همان چیزی است که گوستاو کایبوت در «پشت‌بام‌های برفی» و بسیاری از آثار دیگرش به تصویر می‌کشد.<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675173148169.webp"></figure>اثر «پشت‌بام‌های برفی» یک زمستان سرد را در قلب پاریس به تصویر می‌کشد. بیننده در یک نقطه دید بالا مانند پنجره‌ایی در بالایی یک ساختمان چند طبقه حضور دارد. بیننده به ساختمان‌های اطراف که جمع انبوه‌شان محله‌ایی را تشکیل داده است نگاه می‌کند. لایه ضخیم رنگ سفید سطوح افقی ساختمان‌ها را می‌پوشاند که تداعی‌گر لایه ضخیمی از برف است. رنگ سفیدی که به شیروانی‌ها، لبه‌های پنجره و لوله‌های دودکش چسبیده است. سنگ آهک معروف لوتتین یا سنگ پاریس به سختی قابل مشاهده است. برف باعث پوشیده شدن نمادهای اصلی شهر پاریس شده و از این شهر یک تصویر معمولی بجا گذاشته است. اثر «پشت‌بام‌های برفی» نه تنها پاریس بلکه می‌تواند هر شهر دیگری در فرانسه را نمایندگی کند.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675173195398.webp"></figure>اثر «پشت‌بام‌های برفی» بدون شک یکی از تاریک‌ترین آسمان‌های مکتب امپرسیونیست را به خود اختصاص داده است. رنگ خاکستری مه آلود نازک به معنای آسمان ابری که از بارش سنگین برف خبر می‌دهد. رنگدانه‌های خاکستری آسمان به شکلی آرام در سراسر نمای خاکستری ساختمان‌ها استفاده شده است. ساختمان پیش‌زمینه دارای پنجره‌هایی است که با سایه‌های مشابهی در دیوارهای ساختمان‌های پس‌زمینه دیده می‌شود؛ همچنین این رنگ‌دانه‌ها در آسمان نیز دیده می‌شود. این تکرار رنگ‌دانه‌های خاکستری که در سراسر پشت‌بام‌های پوشیده شده از برف به چشم می‌خورد در اثر حس تعادل و هماهنگی ایجاد می‌کنند. هیچ بخشی از اثر «پشت‌بام‌ها برفی» بارزتر از بخش دیگر اثر نیست. گوستاو کایبوت با استفاده یکدست از رنگ‌های سفید و خاکستری این تعادل را در اثر بوجود آورده است.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675173212443.webp"></figure>البته که در میان رنگ‌های سفید و خاکستری رنگ مشکی به چشم می‌خورد. دودکش‌ها و لوله‌های مشکی و عمودی اثر لایه‌های سفید و افقی پشت پنجره‌ها را خنثی می‌کند. این عناصر مشکی و عمودی مانع از تبدیل شدن اثر «پشت‌بام‌های برفی» به یک تابلوی یکنواخت افقی می‌شوند. جزئیات مشکی طیف کاملی از مقادیر رنگ را از مشکی تیره تا خاکستری تا سفید درخشان تضمین می‌کند. مانند بهترین نمونه‌های عکاسی سیاه و سفید، نور و تاریکی هر دو باید وجود داشته باشد که به اثر عمق و سرزندگی می‌افزاید.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://asset.artunity.art/uploads/blog/1675173225185.webp"></figure>اثر «پشت‌بام‌های برفی» از گوستاو کایبوت یک تصویر فوق‌العاده از پاریس، شهری مدرن با تجارب باستانی را ارائه می‌دهد. پاریسی که امروز می‌شناسیم در دوران امپراتوری دوم توسط بارون هاوسمان (Baron Haussmann) از سال ۱۸۵۳ تا ۱۸۷۰ ایجاد شد. بارون هاوسمان بخشدار رود سن در دوران امپراتور ناپلئون سوم بود و بخش‌های عظیمی از شهر پاریس را به طرز چشمگیری تخریب و بازسازی کرد. مناطقی که وضعیت مناسبی از نظر انبوه جمعیت و پاکیزه‌گی نداشتند تخریب شدند و فضاهای شهری بیشتری در اختیار پاریسی‌ها قرار گرفت. اثر «پشت‌بام‌های برفی» پاریس هاوسمان را به ما نشان می‌دهد. «پشت‌بام‌های برفی» که در سال ۱۸۷۸ نقاشی شده است، سقف‌های خانه‌‌ها و پنجره‌های شیروانی را نشان می‌دهد که نمونه‌ای از طراحی هاوسمان است. نقاشی کایبوت تجربه‌ای جاودانه از ترکیب برف با معماری مدرن را به تصویر می‌کشد. ترکیب ساختمان‌های جدید با آب و هوای باستانی. این شاهکار گوستاو کایبوت است؛ این افق شهر پاریس است.&nbsp; &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنیمنبع: dailyartmagazine

هنر هفته - «پشت‌بام‌های برفی» اثری از گوستاو کایبوت 

هنر در خدمت انقلاببخش دوم&nbsp; &nbsp;«جورج واشنگتن»اثر گیلبرت استوارت<figure class="image"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/sgmcYhY8EcA5W7bUEwAspiESQKVwSdQjo_Ou_XXqWyAnDWDYKdv5gN9g_-r_o4ehoz_Enp1Yj_-dVc5hPUq4KeZqIYY_K9ZHHy8LNuSRrwx15KKA20xHo2V0OW1YL7u__8HZ0ldA-3WqwTvjavsTUQ-sjQsAGcQ0pOYXWoY_eIepd1eT-rdNUbKYqbHsgA"></figure>پرتره نمادین گیلبرت استوارت از جورج واشنگتن نشان می‌دهد که چگونه می‌توان آرمان‌های انقلاب را در نقاشی‌هایی که حتی پس از پایان انقلاب خلق شده‌اند به تصویر کشید. این پرتره به عنوان هدیه‌ای برای ویلیام پتی فیتز موریس، نخست وزیر بریتانیا، که از هواداران آمریکا بود و در طول دوره مسئولیت خود به برقراری صلح با آمریکایی‌ها کمک کرد، سفارش داده شد. پرتره مملو از نمادگرایی است، برای مثال جورج واشنگتن یک شمشیر تشریفاتی در دست دارد که نشان دهنده حکومت دموکراتیک به جای سلطنت است. در آسمان در پس زمینه، ابرهای طوفانی در سمت چپ و رنگین کمانی در سمت راست وجود دارند که نمادی از جنگ‌های انقلابی آمریکاست که جای خود را به صلح در ایالات متحده جدید داده است. &nbsp;«تسلیم قوای بریتانیا در برابر ژنرال واشنگتن»اثری از تانر، والاس و کِرنی<figure class="image"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/1ttZqQ7Ylv3GLevm5s7Q8nnWeZ3ucRbHyOw_wAix2pLuBYixelpaGzxlqmTs4_cCydaWyr5pElb1y4zIJm8AhSwpfup4R1Ca_6IDQwGqDG048RUcqJ_TikrkGMgvXrpQR7R2aynjLfZmqPIe1qi7iNz4r3jwYxZbl1oslJADsmUbpyKby2GJNOrMXY3gqA"></figure>این اثر چاپ که تصویر تسلیم ارتش بریتانیا به واشنگتن را بازسازی می‌کند نمونه مهمی از چگونگی نمایش پیروزی‌های نبرد در آثار هنری است که برای کمک به تقویت روحیه و احساسات ملی بکار گرفته شده است. این اثر چاپ لحظه تسلیم نیروهای بریتانیا در مقابل ژنرال واشنگتن را نشان می‌دهد، اتفاقی که به استعفای نخست وزیر وقت بریتانیا منجر می‌شود و در ادامه فیتز موریس، نخست وزیری که روابط خوبی با آمریکایی‌ها داشت جایگزین او شد. در آن دوران از آثار چاپ با مضامین این چنین برای نشان دادن قدرت و موفقیت آمریکا استفاده فراوان می‌شد. &nbsp;سردیس «نیکلای دوم، تزار روسیه»اثری از پیترو کانونیکا<figure class="image"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/skLTLor0t8TJeoX8T9aXSPPXIF6dCkUcx_lF8CmiMT9uyQpnEGgJTgmGJMtBu4PdFLW2H3fFpkv5TpQEPmad9VYj_pgQ4OxWpC9fEkPyR0MrCsr3aYNzOVjsKPAkdr4XuyoFXmkKX8J6qCqfgY6a3ZwdZG6rYKtbigIeBJeXl2DotNHbP0yaiMws1iTT7A"></figure>نیکلای دوم آخرین تزار روسیه بود که در جریان انقلاب روسیه اعدام شد. این مجسمه پس از انقلاب ۱۹۰۵ ساخته شد تا ثابت شود که با وجود ناآرامی در کشور، او هنوز از حمایت تعداد بیشماری از مردم برخوردار است. او همچنان در انقلاب‌ ۱۹۱۷ از سوی بخشی از مردم حمایت می‌شد، اما تحت فشار بلشویک‌ها مجبور به کناره‌گیری از سلطنت شد. این باعث ایجاد ترس از گسترش انقلاب به سایر کشورهای اروپایی می شود. در نهایت بلشویک‌ها در انقلاب خود پیروز شدند و نیکلای را به همراه خانواده‌ش به جوخه اعدام سپردند.&nbsp; &nbsp;«زیر پرچم لنین برای بازسازی جامعه»اثری از گوستاو کلوسیس<figure class="image"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/3td2lRL2-AhNS0lIp5XAHPZiamedw3ZnDiEmWEQKKRepDljoC9BYZ6hoHLHEynx76-hmchRjyv2vDtraEIAFhPKdKWAU_5voZTsLpklhgHTrV0fFvTvSxkTCDhs_gpn1xyY4632QXkIlH6agGfW9PtCyD4cs2FmD73ULY9uQM3yQxmKACDdHJVOtKvgjKQ"></figure>اگرچه این پوستر مدت‌ها پس از انقلاب روسیه ساخته شد، اما نمونه خوبی از نوع تبلیغاتی است که برای متقاعد کردن مردم برای پیوستن به آرمان بلشویکی و بعداً شوروی در آن دوران منتشر می‌شد. تصویر لنین که بر روی چهره استالین قرار گرفته است به منظور پیوند بین دو رهبر شوروی در توانایی و اراده مشترک آن‌ها برای حکومت و القای وفاداری در میان مردم کارایی دارد. &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنیمنبع: artsandculture.google.com &nbsp;

هنر در خدمت انقلاب - بخش دوم

هنر در خدمت انقلاب نگاهی است به اهمیت هنر در انقلاب‌ها و چگونگی به تصویر درآمدن انقلاب‌ها در آثار هنری. این مقاله به آثاری که انقلاب‌های فرهنگی فرانسه، آمریکا، روسیه و چین را نشان می‌دهند خواهد پرداخت. 

هنر در خدمت انقلاببخش اول &nbsp;هنر در خدمت انقلاب نگاهی است به اهمیت هنر در انقلاب‌ها و چگونگی به تصویر درآمدن انقلاب‌ها در آثار هنری. این مقاله به آثاری که انقلاب‌های فرهنگی فرانسه، آمریکا، روسیه و چین را نشان می‌دهند خواهد پرداخت. این نمایشگاه نقشی که هنر در حمایت از رژیم‌های حاکم ایفا می‌کند، چه از طریق صحنه‌های روایی و چه از طریق پوسترهای تبلیغاتی، بررسی خواهد کرد. همچنین بر چگونگی استفاده از هنر برای نشان دادن مخالفت یا ناامیدی از قدرت‌های حاکم یا خود انقلاب نیز خواهد پرداخت. اینکه چگونه برخی رویدادها یا افراد مهم برای انقلاب به تصویر کشیده می‌شوند، بر نحوه استقبال تماشاگران از آثار هنری نیز تاثیر دارد. این نمایشگاه همچنین به تأثیر انقلاب‌ها بر جنبش‌های هنری می‌پردازد. اگرچه این انقلاب‌ها در طول صدها سال اتفاق می‌افتند، اما اهمیت و تأثیر هنر در لحظات وقوع انقلاب‌ها در سراسر هر اثری که در اینجا نشان داده می‌شود نمایان است. &nbsp;«سوگند هوراتی‌ها»اثر ژاک-لویی دیوید<img src="https://lh3.googleusercontent.com/cxAxpLaY0qgq7JnyrTCUcFBB9b61cCldtairBWSfKdc04Z9F-X1UZEFJHRYm_wiPAAP3j9Em4n1izobTdPCuf-SVER1bpHgi4vDZbFNxaDzm4th5cdeivLgY00bdkMgp0Az_MYzHnTfL4rhopZ1lK-qc7hb-cT8SYz4yAumAAFJW5ymH2t6cqQ4fHotSDw">این اثر نقاشی سه برادر را به تصویر می‌کشد که در مقابل پدرشان سوگند یاد می‌کنند که برای پایان دادن به جنگ خونین آلبا و روم تا مرگ مبارزه خواهند کرد. در حالی که این اثر سال‌ها قبل از شروع انقلاب فرانسه نقاشی شده بود، سفارش خلق این اثر از سوی یکی از مدیران ارشد اقامتگاه سلطنتی فرانسوی‌ها به دیوید داده شده بود. در مقطعی که گالری‌ها و استودیو‌ها مملو از آثار هنری بود که وفاداری خود به خاندان سلطنتی را بازگو می‌کردند. اثر «سوگند هوراتی‌ها» یک اثر نقاشی با ابهت است که در بین بینندگان تداعی کننده القای احساس وظیفه به پادشاه را در خود گنجانده است. با این حال، دیوید بعد‌ها نقاشی‌هایی خلق کرد (به ویژه یکی از آثار که نشان می‌داد یک رهبر غمگین رومی پسرانش را به خاطر کشورش به مرگ محکوم کرده بود) که به دلیل حمایت از تحرکات و تفکرات انقلابی از نمایش در دربار سلطنتی ممنوع شد. پس از پستی بلندی‌های بسیار انقلاب به نتیجه نشست و در نهایت دیوید به کنوانسیون ملی ملحق شد و به اعدام پادشاه رای مثبت داد. &nbsp;«قتل مارات»اثر ژاک-لویی دیوید<img src="https://lh6.googleusercontent.com/fpRlAJAtZccylMELDxVoAXl77PF2azfboWpI_aqllGyoyFT18qQkjYVfzCo4K7GLzOt0EP_udEwl03wx2fTm4cJVTZe1PlQVCavyo1ttZCMxW5KXSE-rKQmcqvQPDuOC2IHYhFgLKvg6qPVMRUlXtOiM2BELjHpNRiep-1KwGr8USup0GbCEITbB8rTTww">ژاک-لویی دیوید سیر تکاملی خود را برای تبدیل شدن به "نقاش انقلاب" با این نقاشی از ترور ژان پل مارات در وان حمام کامل کرد. ژان پل مارات یک نظریه‌پرداز سیاسی، پزشک و دانشمند بود، اما بیشتر به خاطر روزنامه‌نگاری رادیکال و حمایتش از دهقانان فرانسوی شهرت پیدا کرد. او توسط یکی از طرفداران ژیروندین از یک خانواده سلطنتی فقیر شده به قتل رسید. دیوید از طرف پارلمان جمهوری مامور شد تا مارات را به عنوان یک شهید در راه جمهوری خواهی به تصویر بکشد و در این راستا به جمع‌آوری حمایت مداوم شهروندان فرانسوی در مسیر پیروزی انقلاب کمک کند. &nbsp;«ماری آنتوانت، ملکه فرانسه و فرزندانش»اثر الیزابت ویژ لبرون<img src="https://lh5.googleusercontent.com/RIe7PaatCtEXkdA5nXEBWRvOXyKXUh2m1gYJ7Z7jeF7PGs6IS_SP4uzZg_gsv0j8DlqyRvJ_W30AEHSb4oPMvi7I_I_LXZpI9lnfi9tROtwq_RR1rQwqaPS9BkJNX1qch72twxhZ1WZeBYtLENj46tq9JU2K-9RjFakjQTUb4tuGV1QXUZ-ElSuQwtXklg">این پرتره از ملکه فرانسه و فرزندانش نمونه‌ای از این است که چگونه یک هنرمند می‌تواند از رابطه نزدیک خود با خانواده سلطنتی در زمان وقوع انقلاب آسیب ببیند. ویژ-لبرون در طول زندگی حرفه‌ای خود از حمایت‌های اعضای خانواده‌های سلطنتی و اصیل بهره فراوان برد. پس از اینکه ملکه آشکارا از او حمایت کرد به عنوان چهره‌نگار رسمی ماری آنتوانت دیده شناخته شد. هنگامی که انقلاب فرانسه آغاز شد و خانواده سلطنتی دستگیر شدند، ویژه-لبرون مجبور به فرار شد، زیرا او یک سلطنت طلب محکم و نقاش رسمی دربار بود و در فهرست مهاجران “ضد انقلاب” قرار گرفت. او فقط در زمان سلطنت ناپلئون اول اجازه بازگشت به فرانسه را داشت، اما رابطه او با حاکمان کشور هرگز بهبود نیافت. &nbsp;گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنیمنبع: artsandculture.google.com &nbsp;