چگونه مانند یک مجموعه‌دار حرفه‌ایِ آثار هنری عمل کنیم

بخش ششم - ارزش هنری

آخرین مرحله مجموعه‌داری آثار هنری که ممکن است صحبت از آن خیلی خوشایند نباشد برنامه‌ریزی دقیق برای مالکین آینده آثار هنری است که خریداری کرده‌ایم؛ خواه این مالکین آینده موزه‌ها باشند، اعضای خانواده و نسل‌های آینده باشند یا افراد کاملا غریبه. تعجب خواهید کرد که چگونه بسیاری از مجموعه‌داران هرگز حتی یک کلمه به کسی از فعالیت‌های خود نمی‌گویند و فقط فکر می‌کنند همه به طور خودکار از تمامی کارهایی که در طول این سال‌ها انجام داده‌اند اطلاع دارند. این یک مورد جدی به حساب می‌آید. تنها کافیست به افرادی فکر کنید که ارثیه این چنینی برایشان بجا مانده اما کوچک‌ترین اطلاعی از این دارایی‌ها ندارند، چرا که هیچکس تا بحال در این باره به آن‌ها توضیحی نداده است. برای مثال بسیار شنیده شده که افراد در رابطه با ارزش هنری یک تابلوی نقاشی گفته‌اند که «از زمانی که من کودک بودم این تابلوی نقاشی بالای مبل خانه آویخته شده بود و متعلق به مادربزرگم بوده و این تمام چیزی است که من راجع به این اثر می‌دانم.» 

بدترین سناریوی ممکن برای یک مجموعه زمانی اتفاق می‌افتد که مالک از دنیا برود و هیچ اطلاعاتی درباره آثار، ارزش هنری آن‌ها، اصالت اثر هنری، نحوه مراقبت و نحوه فروش یا اهدای آن‌ها بجا نگذارد. بسیاری از آثار هنری در طول تاریخ به علت نداشتن این اطلاعات با قیمتی بسیار ناچیز‌تر از ارزش هنری حقیقی آن به فروش رفته است و یا حتی در مواردی به عنوان زباله دور ریخته شده‌اند. 

به یاد دارم روزی یک شرکت حمل و نقل با من تماس گرفتند و از وجود تعدادی آثار هنری که در اختیارشان بود اطلاعاتی به من دادند و خواستند تا به آنجا رفته و از نزدیک آثار را بررسی کنم. در تماسی که برقرار شد نام هنرمندی مطرح شد که فرد بسیار شناخته شده‌ایی در منطقه بِی اِریا سانفرانسیسکو (Bay Area San Fran) بود. مشخص شد که صاحبان خانه از این فرد خواسته بودند تا پنج اثر هنری اصل و مهم از این هنرمند که در آن زمان جمعا قیمتی بین ۳۰ تا ۵۰ هزار دلار داشت را از آنجا ببرد، یا به زبان ساده‌تر آثار را سر به نیست کند. این تنها یک نمونه از موارد بسیاری از این دست بوده و گنجینه‌ای که این فرد به صورت رایگان در طول سال‌ها از آثار هنری دور انداخته شده بدست آورده بود چیزی فراتر از این بود. در واقع به او مبلغی هم بابت بردن این آثار پرداخت شده بود!

درس مهم از این اتفاق این است که همه مجموعه‌داران آثار هنری، چه بزرگ و چه کوچک، باید اطلاعات دقیق راجع به اصالت اثر هنری و چگونگی نگهداری از آن را برای آیندگانی که این آثار را به ارث خواهند برد تهیه و تنظیم کنند. این‌ اطلاعات شامل نام، آدرس، شماره تلفن، رویه، ارزش مادی، ارزش هنری، اصالت اثر هنری و سایر مشخصات فروش یا اهدا و همچنین دست به دست شدن در خانواده است. 

در ضمن، ارزیابی‌های ساده هرگز کافی نیست. در واقع ارزیابی‌های سطحی بیشتر از این که راه‌ گشا باشند می‌توانند برای مالکین دردسرساز شوند. برای مثال، ارزیابی‌های بیمه و جایگزینی معمولا با ارزش‌گذاری بالاتری از نظر مادی انجام می‌شوند که بعضا از ارزش مادی اثر در زمان فروش بیشتر خواهد بود. وارثین که در این مواقع ایده‌ایی از ارزش واقعی اثر هنری ندارند بر روی این ارقام اصرار می‌ورزند و به این ترتیب ماه‌ها و سال‌ها در تلاش برای به فروش رساندن این آثار خواهند بود. آن‌ها در نهایت به نتیجه‌ی مطلوب نخواهند رسید و گمان می‌کنند که تمامی خریداران به دنبال فریب‌ دادن آن‌ها هستند. 

پس ارزیابی‌های بیمه و جایگزینی را انجام دهید تا اگر وارثین شما قصد نگهداری از اثر را داشتند با مشکلی مواجه نشوند. همچنین قبل از این کار ارزیابی‌های واقع‌گرایانه انجام دهید و ارزش مادی آثار را با توجه به «بازار هنر» تنظیم کنید، چنان که اگر وارثین قصد فروش اثر را داشتند دردسری متوجه‌شان نشود. پس این دستورالعمل ها را فراموش نکنید - با چه کسی باید تماس بگیرید، کجا بروید و چه کاری انجام دهید. شما نباید آن‌ها را به حال خود رها کنید تا به راحتی در مسیر اشتباه قرار بگیرند. 

اگر انتظار دارید که در آینده بلند مدت بر روی مجموعه خود تاثیری مثبت داشته باشید، همین حالا مقدمات را ایجاد کنید. خانواده خود را از آثار هنری که خریداری کرده‌اید مطلع کنید. عشق و احترامی که برای این آثار قائل هستید را به آن‌ها القاء کنید. از این که اطرافیان شما به ارزش هنری مجموعه شما آگاه هستند اطمینان حاصل کنید. در نهایت شما نمی‌توانید نتیجه دقیق را پیشگویی کنید اما این اطمینان را خواهید داشت که بهترین شیوه برای تبدیل شدن به یک مجموعه‌دار حرفه‌ایی را پیاده کرده‌اید. 

منبع: artbusiness.com