او در خلق آثار خود از رسانه‌های متنوعی بهره می‌گیرد، اما نقاشی همچنان مدیای اصلی اوست. مطالعه‌ی فلسفه، به‌ویژه پدیدارشناسی، نقش محوری در تفکر هنری آزادی دارد. او به بررسی رابطه‌ی دیدن، درک انسانی و لایه‌های پنهان واقعیت می‌پردازد و باور دارد سادگی، چهره‌ی پنهان پیچیدگی‌هاست. ایده‌هایی چون خلا، ناپیدایی و جوهر نامرئی اشیاء، مضمون اصلی بیشتر آثار او را شکل می‌دهند. نمایشگاه‌های او—از جمله نخستین نمایشگاه انفرادی‌اش در گالری آس تهران با عنوان «چیزی برای دیدن |نیست|»—همواره تماشاگر را درگیر می‌کنند و تجربه‌ای ذهنی، بازیگوشانه و فلسفی پدید می‌آورند. مجموعه‌هایی چون «تکرار» و «آنچه می‌بینم» نیز به ادامه‌ی همین جستجو در ناپیدایی هستی می‌پردازند.