در نقاشی‌هایم، انسان، با تمام شکنندگی‌ها و پیوندهای روانی و اجتماعی‌اش، در مرکز توجه قرار دارد. خلق اثر برای من، برآمده از شهود و تجربه‌ی شخصی است؛ جهان را نه از ورای نظریه‌ها، که از دل زیسته‌های خودم تماشا می‌کنم. متریال نقاشی نیز برایم چیزی فراتر از ابزار و در مقام نوعی تجربه‌ی جهان است؛ رابطه‌ای خصوصی و تجربی، که در هر اثر تازه، دوباره کشف می‌شود. باور دارم به چندصدایی، به تضادها و ناهماهنگی‌های اجتناب‌ناپذیر. فرم و فرایند برایم از هر روایت و پیامی بنیادی‌ترند و این شکاف میان اهمیت فرم (در هنر مدرنیسم) و محتوای چندلایه، بزرگ‌ترین تناقض کارم، زندگی‌ام، و ادامه‌ی راهی است که نقاشی برایم گشوده است