مسیر هنری او از هنرستان نقاشی آغاز شد؛ جایی که به‌طور اتفاقی واردش شد اما بعدها همان اتفاق به مسیری آگاهانه و پایدار در زندگی‌اش تبدیل شد. مدتی به‌عنوان تصویرگر کتاب فعالیت کرد، اما میل درونی‌اش به نقاشی باعث شد به‌صورت جدی‌تری آن را دنبال کند. با شرکت در کلاس‌های نصرت‌الله مسلمیان در تهران، مسیر هنری‌اش شکل منسجم‌تری به خود گرفت و آثارش در گالری‌هایی چون ثالث، سرای و خانه هنرمندان ایران به نمایش درآمدند. در نقاشی‌های محمودی، بدن و جان به‌عنوان عناصر مرکزی حضور دارند؛ مفاهیمی انسانی که در مرز میان جسم و احساس حرکت می‌کنند. او به‌دنبال ایجاد ارتباطی حسی با مخاطب است، نه صرفاً انتقال معنا. آثارش فضایی می‌سازند که تماشاگر را به درنگ، احساس و تفکر دعوت می‌کند. برای محمودی، نقطه‌ی جذاب خلق اثر، میانه‌ی کار است؛ همان لحظه‌ای که حس می‌کند نقاشی از کنترلش بیرون می‌رود و خودش مسیرش را پیدا می‌کند.