برای او نقاشی فقط روی بوم اتفاق نمی‌افتد؛ دوربینش را برمی‌دارد، از ساختمان‌های تهران عکس می‌گیرد و آن‌ها را مثل تکه‌های یک پازل در کنار هم می‌چیند. تصویرهایی می‌سازد که تلفیقی از واقعیت و تخیل‌اند؛ شهر را نه آن‌طور که هست، بلکه آن‌طور که می‌شود دید، به ما نشان می‌دهد. با رنگ‌های تند و خطوط هندسی، معماری را از شکل عادی‌اش جدا می‌کند و از دل تضادهای شهر، ساختاری تازه می‌سازد.