نقاش

نقاشی

منظره

بدون عنوان

شهر

نشسته بود روی نیمکت مخصوص خودش و از بالا آدم‌ها را، در خیابان تصور می‌کرد . آن‌هایی که می‌شناخت، یا نمی‌شناخت.
آفتاب، آرام بالا می‌آمد و خاطرش آمد این موقع روز، همه برای ناهار بیرون می‌آمدند و کافه‌ها و رستوران‌ها کم کم شلوغ می‌شد.

حالا که غبار مرگ و قرنطینه پاشیده شده بود روی شهر، اثری از ناهار ظهر هم نبود.
همه‌جا به اسارتگاه بیماران تبدیل شده بود، تا با گرسنگی و تشنگی به مرگ طبیعی بمیرند. مگر اینکه نزدیکان شان هزینه می‌کردند و در اتاق گاز، کارشان را تمام می‌کردند. بیماران شهر، جانورانی که روزگاری، خواهر، برادر، پدر، یا مادر کسی بودند. حالا پنجه‌هایشان کشیده می‌شود، موهایشان می‌ریزد، پوزه‌هایشان به جلو می‌آید و گوشت و خون آدمیزاد را به همه چیز ترجیح می‌دهند. بعد از مرگ هم سوزانده می‌شوند و جز او کسی نبود که خاکستر‌شان را نگاه دارد. خاکستر عزیز از دست رفته‌اش را. 
جز او، کسی نبود که هنوز به آن جانور دلبسته باشد و روز تولدش، خاکسترش را از بالاترین نقطه‌ی شهر به دست باد بسپارد، و در نهایت ذراتش از آن قرنطینه بیرون برود.

به چشم‌انداز شهر نگاه کرد و رشته‌کوه دال که در افقش بود. درب کوزه را باز کرد و تمام خاکستر را درون دستانش ریخت. باد می‌وزید و دانه دانه آن‌ها را از هم جدا می‌کرد و به نقطه‌ای نامعلوم در افق می‌فرستاد. 
آفتاب رو به خاموشی بود، و صدای فریاد در کوچه‌های شهر، آرام آرام، شروع می‌شد.

دیگر