نقاشی هفته

پرتره اِوا گونزالس Eva Gonzalès 

اثر ادوارد مانه Édouard Manet

احتمالاً درباره امپرسیونیست ها شنیده اید: کلود مونه (Claude Monet)ه، ادگار دگا(Edgar Degas)، پل سزان (Paul Cezanne) و کامیل پیسارو (Camille Pissarro). این افراد نه تنها به خاطر رفتارهای آوانگارد و جسارت‌های متفاوتشان شناخته می‌شوند، بلکه به عنوان گروهی از هنرمندان به حساب می‌آیند که زنانی مانند اِوا گونزالس (Eva Gonzales)، برت موریسوت (Berthe Morisot) و مری کاسات (Mary Cassatt) را شامل می‌شوند. نقاشی این هفته، اثر یک هنرمند مهم امپرسیونیست به نام ادوارد مانه از نقاش دیگری در همین سبک به نام اِوا گونزالس است. این اثر نمادی از نزدیکی و شاید رابطه‌ عاطفی و نهان این دو هنرمند است. 

ادوارد مانه در سال ۱۸۳۲ در یک خانواده متمول پاریسی متولد شد. او از دوران نوجوانی علاقه خود به هنر را بروز داده بود و نشانه‌هایی از یک هنرمند خوش ذوق در رویکرد او نمایان بود. ادوارد مانه خیلی زود به عنوان شاگرد توماس کوتور (Thomas Couture) مشغول به کار شد. تا سال ۱۸۵۶ ادوارد مانه مسیر حرفه‌ای خود را آغاز کرد و شیوه نقاشی کشیدن خود را توسعه داد. با این که آثار او مانند سایر هنرمندان امپرسیونیست هم دوره‌اش پر بود از ضربات قلم نرم که زندگی روزمره را به تصویر می‌کشیدند، اما کارهای او حساب شده بود. مانه آثار خود را با استفاده از مدل‌ها، نقاشی‌های مقدماتی و نقاشی در استودیو خلق می‌کرد، در حالی که بسیاری از امپرسیونیست‌ها ترجیح می‌دادند که در فضای باز نقاشی کنند. با این وجود، ادوارد مانه پس از مرگ به عنوان یک هنرمند تأثیرگذار و در عین حال بحث برانگیز مطرح شد و در کتاب‌های هنر از او با عنوان پدر هنر مدرن نام برده شده است. 

ادوارد مانه به علت رویکرد رئالیستی و توجه بسیار زیاد به جزئیات گاها از سوی منتقدین هنری نقد می‌شد. برای مثال جدا از توجه به جزئیات در پرتره اِوا گونزالس، ضربات قلم‌مو محکم و صیقلی است. با توجه به اینکه این پرتره از یک هنرمند زن است، عجیب به نظر می‌رسد که ادوارد مانه یک پرتره تمام قد را بجای یک نیم تنه انتخاب کرده است. تقریباً انگار مانه ایده یک پرتره رسمی را با پرتره یک هنرمند ترکیب کرده است. حتی عجیب‌تر این است که اِوا گونزالس در یک لباس سفید و زیبا به تصویر کشیده شده است و نه یک پیش‌بند که از لکه‌های رنگ جان سالم به در نبرده. به اثر طبیعت بی‌جانی که می‌کشد دقت کنید. او در حال کار بر روی یک گلدان است، موضوعی معمولی برای خانم‌های شایسته، زیرا در آن دوران تعامل آزاد با جهان پیرامون برای بانوان محدود بود. در نهایت توجه به قاب نقاشی که اِوا گونزالس بر روی آن کار می‌کند جلب می‌شود. معمولا یک اثر نقاشی زمانی که به اتمام می‌رسد قاب می‌شود و نه در حین انجام کار و از این رو تصمیم مانه برای به تصویر کشیدن قاب اثر عجیب به نظر می‌رسد. 

این جزئیات نشان می‌دهد مانه عمداً زنانگی اِوا گونزالس را برجسته کرده و به این واقعیت اشاره کرده است که تعریف دقیق دوران ویکتوریا از نقش‌های جنسیتی خلاقیت هنرمندان زن را محدود کرده است. بسیاری از هنرمندان زن در آن زمان، از جمله گونزالس، کاسات و موریسوت، تلاش زیادی کردند تا کار آن‌ها توسط محافل آکادمیک جدی گرفته شود. این آثار غالباً با معادل مدرن "زیبا" توصیف می‌شدند در حالی که در از آثار هنرمندان مرد با عنوان آثار "برجسته" یاد می‌کردند.

اما احتیاجی نیست که گیج شوید. این اثر به منظور دست انداختن اِوا گونزالس خلق نشده است. اِوا گونزالس تنها شاگردی بود که ادوارد مانه آموزش به او را پذیرفت و بدون شک اِوا یک هنرمند منحصر به فرد بود. آثار اِوا گونزالس در مکان‌هایی چون پاریس سالون (Paris Salon) و در کنار آثار ادوارد مانه به نمایش گذاشته می‌شد. با این حال دیدن پرتره اِوا گونزالس برای هنرمند هم دوره‌اش برت موریسوت خیلی خوش‌آیند واقع نشد و باعث افسردگی وی شد. دلیل این حال مخدوش از برت موریسوت این بود که تا قبل از این مانه از او در چهارده اثر خود به عنوان مدل استفاده کرده بود. در طول این همکاری موریسوت به ادوارد مانه علاقه‌مند شده بود و بارها برای دوستانش از این حس خود نسبت به ادوارد مانه نوشته بود. در نهایت موریسوت موفق نشد تا مرد مورد علاقه خود را به دست آورد و با برادر ادوارد مانه، به نام یوجین (Eugene) ازدواج کرد. 

گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنی

منبع:‌ dailyartmagazine.com

***CTA: برای دیدن آثار هنرمندان آرت‌یونیتی کلیک کنید