نقاشی هفته

نظاره‌گران دریا - ادوارد هاپر

تابستان به اتمام رسیده و فصل کنار گذاشتن لباس‌های بازی و جایگزینی آن با لباس مدرسه آغاز شده است. در همین حال، همه بزرگسالان در مواجهه با موج دیگر ویروس مزاحم، بار دیگر خود را در جستجوی یک حالت طبیعی جدید و ایمن در می‌یابند. و هیچ نقاشی به قدرت ادوارد هاپر این روزگار را به تصویر نکشیده است.

ادوارد هاپر، هنرمند بومی نیویورک با میراث هلندی، انگلیسی، فرانسوی و ولزی بود که علاقه زیادی به هنر داشت. استعداد هنری او همیشه مورد تشویق خانواده قرار می‌گرفت؛ والدین ادوارد به او اجازه دادند تا در رشته هنر به تحصیلات خود ادامه دهد، با این امید که به زودی وارد صنعت تصویرسازی خواهد شد و از همین راه به درآمدزایی خواهد رسید. در حالی که او از این کار بیزار بود، سرانجام به عنوان یک چاپگر به موفقیت دست یافت و در زمینه اچینگ به تخصص رسید. بعدها، او به عنوان یک نقاش شناخته شد و با نقاشی‌هایش از زندگی آرام و در عین حال وهم آور شهری به شهرت رسید. یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار او در این زمینه «شب‌زنده‌داران» است. 

آقای هاپر که فردی بلند قد و لاغر اندام بود بسیار کم صحبت بود؛ اما زمانی که صحبت می‌کرد سایرین گوش می‌دادند تا شاید نکته‌‌ای حیاتی از میان گفته‌هایش شکار کنند.  زمانی که به آثار هاپر نگاه می‌کنید متوجه قدرت او در به تصویر کشیدن تنهایی و انزوا خواهید شد. تنهایی و انزوایی که شاید برای مردم در آن روزگار خیلی مفهومی نداشت و امروز بیش از هر چیز به مسئله‌ای مهم در زندگی انسان قرن بیست و یکم و پسا پاندمی بدل شده است. 

برخورد ابتدایی با اثر «نظاره‌گران دریا» تجربه‌ای جالب است. مخاطب می‌خواهد بداند که چرا سوژه‌های اثر، علی‌رغم محیط زیبا و آرامش‌بخشی که در آن قرار گرفته‌اند ناراحت به نظر می‌رسند. شاید بتوانیم با ارجاعات دقیق تاریخی حدسیاتی را در رابطه با چرایی حال بد سوژه‌ها در اثر «نظاره‌گران دریا» مطرح کنیم. اولین حدس این است که ادوارد هاپر خیلی دیر ازدواج کرد. او و همسر هنرمندش به نام جوزفین ورستیل نیویژن هنگام ازدواج در دهه چهارم زندگی بودند. هر کدام در مسیری که انتخاب کرده بودند به ثبات رسیده بودند و از این رو پیدا کردن ریتمی همسان دشوار بود. شاید این اثر منعکس کننده تنش و بیگانگی باشد که گاهی در کنار نزدیک‌ترین افراد هم آن را حس می‌کنیم. 

برای ما که شهروندان دنیای پسا-پاندمی هستیم درک آثار ادوارد هاپر که در آن از انزوا و تنهایی روایت می‌کند آسان‌تر است. تابستانی که گذشت برای بسیاری فرصتی دوباره فراهم شد تا به همان زندگی روتین دو سال گذشته برگردند. در دورانی که تعداد مورد‌های بیماری افزایش روزافزون داشت و صحبت از واکسیناسیون و محدودیت‌ها تغییر چشمگیری در رویه زندگی بشر ایجاد کرد و این سوال طرح شد که آیا ما دوباره مثل قبل زندگی خواهیم کرد؟ به هر شکل، بسیاری به مبارزه ادامه می‌دهند و واقعیت‌های شرایط خود را در نظر می‌گیرند، خواه این اتفاق در حالی رخ دهد که مانند زن و شوهر نظاره‌گر هاپر به افق خیره شده‌اند یا از پنجره اتاق خود به خیابان‌های آرام می‌نگرند.

گردآوری و ترجمه: علیرضا محسنی

منبع: dailyartmagazine.comمتنی بنویسید